‘Opa’ en ‘oma’ waren zo aardig om een paar kilometer om te rijden om een wieg en ondelen voor de commode (van een Zweeds meubelmerk dat ik hier niet zal noemen) voor de deur uit te laden. Na een urenlange queeste over gevaarlijke wegen, langs draken, heksen en ooms kwamen alle babymeubelen wonder boven wonder heel aan in Den Bosch. Helaas ging het een paar meter later bij het uitladen – een beetje – mis en flikkerde een der dozen op de drempel (echt waar!) neer nota bene. Krak zei een van de planken. ‘Gelukkig’ betrof het hier slechts een kleine beschadiging aan de commode en ging het familiewiegje dat al 3412 jaar Paping-babies te slapen legt, zonder scheuren de trappen op.
De noeste arbeid moest toen nog beginnen want het Zweedse meubel moest nog in elkaar en het Zweedse meubelmerk maakt er een sport van om mensen zo lang mogelijk bezig te laten zijn met het in elkaar zetten. Ze gebruiken daarvoor slimme tactieken zoals onduidelijke tekeningen, het meeleveren van te weinig spijkers en het plaatsen van schroefgaten op de meest onmogelijke plaatsen.
Uur na uur waren we in de weer met moertjes, boutjes en flafjes. Op de achtergrond hoorden we het Nederlands Elftal spelen tegen Andorra. Na hopeloze pogingen om alle planken op de juiste plaats in de commode te krijgen begonnen we zelfs te hallucineren en dachten we te horen dat ene meneer Schaken (!?) een doelpunt voor Nederland maakte. Niet veel later ging dan toch het laatste schroefje ergens in en waren onze meubelen klaar. Een glorieus moment: een babykamer die vorm begint te krijgen. Klein maar fijn. Met een mooie commode waarbij de beschadigingen redelijk onzichtbaar zijn gemaakt en een wiegje waar ik en mijn vader ooit ook nog in hebben gelegen.
Mijn vader, 59 jaar, gaf toe dat het tijd werd voor hem om een ander bed te nemen, waarna de wieg eindelijk vrij kwam
De geplaagde commode kon nog net op één manier staan waarbij er geen enkele beschadigingen zichtbaar was
Comments