Hallo allemaal. Mijn naam is Wim Brands, onthoud die naam. Deze aflevering van Boeken, in een iets andere setting dan normaal, staat vandaag in het teken van rouw. Mannenrouw, vriendenrouw en ouderrouw.
We hebben het vandaag zoals ik zei over rouw. Ik mag daarom drie gasten aan mijn tafel verwelkomen: allereerst de grote schrijver A.F.Th. van der Heijden. En naast hem zitten twee mensen die ook een boek schreven: Tim Overdiek en Peter Zantingh. Welkom. Zoals gebruikelijk zal ik eerst een lang verhaal vertellen over waarom jullie hier zitten. Theatraal houd ik jullie boeken in de lucht zodat de uitgever tevreden is. En ik zal uitgebreid mijn mening uit de doeken doen over ‘Tonio’, van jou A.F.Th., ‘Tranen van liefde’ van Tim Overdiek en tot slot over de roman ‘Een uur en achttien minuten’ van groentje in dit vak, Peter Zantingh. Als er nog tijd over is na mijn introductie, mogen jullie nog even kort reageren, waarna ik een persoonlijke interpretatie geef van verhalen.
In het waargebeurde ‘Tonio’, van jou A.F.Th. van der Heijden, beschrijf je hoe een wanhopige vader samen met zijn vrouw de tijd voor, tijdens en na het overlijden van zijn enige zoon Tonio beleefd. Een fascinerend verhaal, waarbij je ouders ziet vechten met een waarheid waar geen enkele ouder mee geconfronteerd zou moeten worden. Je gaat uiteindelijk, heel dapper natuurlijk, op zoek naar wat er in die fatale nacht gebeurd is. Als lezer denk je de hele tijd: waarom laat die man het niet rusten? Steek je energie in je vrouw, die het ook moeilijk heeft. Ik kijk je nu even indringend aan A.F.Th. Is dat ooit een optie geweest? Of moest je het gewoon van je afschrijven? Was het een excuus om maar niet écht te hoeven leven in de realiteit dat je Tonio nooit meer zou zien?
Tja, helaas Adri, ik mag Adri zeggen toch? Helaas hebben we geen tijd meer om nog dieper op je boek in te gaan. Dus gaan we naar mijn volgende gast. Ja, Adri, je mag opstaan en plaats maken voor Tim. Want Tim Overdiek – goedemorgen Tim – is als journalist al jaren verbonden aan de NOS. Reisde als correspondent de hele wereld over. Woonde in niet de minste plaatsen: Washington, New York, Londen. Tot je samen met je vrouw besloot om terug te keren naar Amsterdam. Jullie hadden inmiddels twee prepuberende kinderen. Maar dan op een dag krijg je een telefoontje van je zoon: je vrouw is aangereden door een motoragent. Je snelt naar het ziekenhuis en hoort dat de schade meevalt: een zware hersenbloeding. De volgende nacht word je wakker gebeld door iemand uit het ziekenhuis: het gaat niet goed met je vrouw. Je begint je boek, wat eigenlijk een soort dagboek is, precies een maand later. En.. oh ik krijg een seintje van mijn regisseur dat ik moet afronden. Ik wil nog wel even zeggen dat ik het een prachtig boek vond. De eerlijkheid van mannenrouw.
Dan gaan we nu naar Peter Zantingh. Peter, we hebben helaas nog maar een minuut, maar elke publiciteit is in jouw geval mooi meegenomen niet waar? ‘Een uur en achttien minuten’ gaat niet zoals de titel doet vermoeden over het maken van het perfecte tajine-gerecht, maar is het verhaal – een roman – over vier of vijf vrienden, dat heeft de redacteur niet helemaal duidelijk opgeschreven, die te maken krijgen met de zelfmoord van hun makker. Je leest vervolgens hoe de hoofdpersoon van het boek hier mee om probeert te gaan. En hoe jongeren moeite hebben om over emoties te pr…Peter ik geef je een hand. De eindtune klinkt. Ik had nog veel langer met je door willen praten, maar we moeten nou eenmaal ook aan de kijkcijfers denken. Tot volgende week!
Comments