Eigenlijk was het gewoon anderhalve week te vroeg. Met zes maanden zou hij zijn eerste hapjes vast voedsel krijgen. Maar ga maar eens in tegen een ‘baby on a mission’. Niet dus. Noël wilde me weer eens helpen met het uitwerken van mijn interview. Prima, dus ik laat hem de tekst lezen. Volgens mij had ‘ie toen al gegeten overigens. Of niet, maar dat maakt voor het verhaal eigenlijk niets uit. Enfin, Noël haalt nog een paar tikfouten uit de tekst. Iedereen blij. Maar meneer had blijkbaar toch honger. Dus hij kijkt nog even goed naar de tekst. Bedenkt zich geen moment en begint ‘m gewoon op te eten. Alsof het niets is! Gewoon papier dus, met een beetje inkt. Is toch niet normaal? Dus ik dacht nog even: laat maar gaan. Dit moet je niet als kritiek op je schrijfkunsten opvatten schoot ook nog door m’n hoofd. Maar enkele seconden later was er gewoon een klein stukje af. Gewoon weg! Keek ik in Noël’s mond en wat denk je? Een stukje van mijn interview! Het moet niet gekker worden. Ik probeerde nog het stukje er uit te pulken maar het was al te laat. Enkele slikken later was het papier weg, en Noël’s eerste hapje een feit: papa’s interview.
Eh, je leest nu de witte achterkant van het blaadje hoor
Nom nom nom nom
Comentarios