Eieren

Dat hadden ze er niet bij gezegd toen we aan kinderen begonnen. Sta je op een verloren donderdagmiddag eieren uit te blazen. Gaatjes maken, wc-papiertje tegen het ei aan om het maar zo min mogelijk aan te hoeven raken met je mond en blazen maar. Ei één gaat redelijk vlot, al is het eigeel niet direct gebroken. De naald moet er nog een keer in, en nog een keer voor de gele smurrie er eindelijk uit komt. Ei twee heeft een stuk moeilijker karakter. Ik blaas me het apezuur maar er gebeurt in eerste instantie te weinig. Misschien zijn de gaatjes te klein? Ik besluit ze uit te wonen met opnieuw mijn naald en met een hele lange adem lukt het uiteindelijk toch. Ei drie gaat – terwijl de andere eieren al gewassen en al te drogen liggen – ronduit soepel. Het snelst van allemaal. Na een klein half uur liggen alle eieren zo goed als droog op het aanrecht, klaar om beschilderd te worden. Op aanraden van mijn vrouw ging ik bij de Zeeman eierverf halen, maar dat was er niet. Ik moest het – bij gebrek aan zin in een ritje naar de Action – doen met vingerverf. Gevolg is dat mijn zoon nu ook moet vingerverven. Wel net zoals papa met de kwast want ‘anders worden mijn handen vies’. Dat zei hij overigens nadat hij met de zwarte verf zijn handen al onherkenbaar had beschilderd. De eieren zijn inmiddels – geel, groen en blauw met stippen, strepen en een gezichtje – in het eierdoosje aan het rusten en opnieuw drogen. Mijn vrouw is nu op zoek naar een tak van ongeveer 1 cm doorsnee en mag vanavond knutselen op school. Ik ben ondertussen vooral opgelucht dat alle eieren – voor nu – heel zijn gebleven. Leve de ouderparticipatie.