Het huis zit vol, de Top2000 staat op de achtergrond (Ed Sheeran met ‘I see fire’ (145)) en ik tik liggend op de bank waarop ik vannacht sliep mijn traditionele Kasatari-jaaroverzicht. 2015 was het jaar van Otis, werk zoeken (en vooralsnog niet vinden), naar de peuterspeelzaal gaan, de Lenny-dag. Maar ook van rampen zoals het familieweekend organiseren en aanslagen in Parijs. Van tijdreizen en het lang verwachtte kampioenschap van PSV (en overwintering in de Champions League).
Het jaar begon met solliciteren, solliciteren en nog eens solliciteren. En niet zonder succes: vanaf het begin kreeg ik regelmatig uitnodigingen voor een gesprek, maar helaas greep ik steeds (net) naast de baan. In september was er nog wel een kortstondige poging tot werken bij een bedrijf dat commerciële chats verzorgt voor andere bedrijven. Helaas bleek het geen goede match.
Waar het vinden van werk nog niet echt wilde vlotten, was er in het voorjaar wel ander heugelijk nieuws. Duidelijk werd dat er een nieuwe baby op komst was, die we enkele maanden later een ‘hij’ zouden gaan noemen. Nog weer een paar maanden later kreeg hij de naam Otis Yannick. Noël moest even wennen aan het feit dat hij nu grote broer is geworden. Soms uit dat in woede-aanvallen maar vele malen vaker in ‘Otis is lief!’. Hij wacht nu geduldig tot zijn kleine broertje groot genoeg is om ook echt mee te kunnen spelen.
Noël is in 2015 grote vriendjes geworden met Lumen, met wie hij ook een dag naar de peuterspeelzaal gaat. Sinds januari slaapt hij bovendien in een prachtig Thomas de Trein bedje en in december kreeg hij daar op eigen verzoek een echt kussen in. In 2015 is Noël fan geworden van Youtube-filmpjes over Surprise eieren, treintjes en speelgoedreviews.
PSV werd voor het eerst sinds 2008 weer eens kampioen en plaatste zich tot de verrassing van velen voor de volgende ronde van de Champions League. Daarnaast maakten we de dag mee waar Marty naar toe gaat met zijn tijdmachine – 21 oktober 2015 – en haalden we daarmee een stuk filmgeschiedenis definitief in (tenzij we ooit een echte tijdmachine uitvinden). De hoverboard is overigens serieus een ding geworden dit jaar, al is het in iets andere vorm dan voorspeld in de film. En zo ging de tijd vlug. Zeker de laatste twee maanden met z’n viertjes.
We hadden een dag voor het einde van het jaar nog net tijd voor een ander klein hoogtepuntje: het bijwonen van de Oudejaarsconference van Herman Finkers. Zo kunnen we vanavond nog een keer rustig achterover zittend kijken hoe de laatste seconden van 2015 wegtikken onder het genot van – hopelijk – een oliebol en alltime hero Herman in de wetenschap dat we al weten wat komen gaat. Helaas is 2016 nog volledig in het ongewisse. Maar dat is natuurlijk ook weer de charme. Cheers en nu foto’s! Bekijk eventueel ook de Kasatari-jaaroverzichten van 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2016 en 2017.
1 januari: We gingen naar de nieuwjaarsduik, maar waren helaas te laat om anderen te zien koukleumen bij de Oosterplas. Wel konden we met het beetje sneeuw dat er nog lag, sneeuwballen gooien.
17 februari: Noël stortte zich als die-hard carnavalsvierder in het feestgedruis. We vergeven hem de Oeteldonkse uitdossing
31 maart: Een lief briefje in het bevrijdingsmuseum, dat hoop geeft voor de toekomst. Voor wie het niet kan lezen: ‘Ik vind het jammer dat jullie dood zijn, maar super bedankt voor deze vrijheid’
19 april: Ein-de-lijk verlost na zeven magere jaren. PSV werd tegen Heerenveen thuis kampioen, en ik was er bij. Een dag later was het feest in de stad
21 april: Noël heeft een belangrijke mededeling: ‘I’m the big brother’. Sommige lezers zagen daarin het bewijs dat hij een broertje zou krijgen. Dat wisten we toen nog niet maar bleek later wel te kloppen…
5 juli: Het familieweekend was weer erg gezellig toen het eenmaal voorbij was en we zonder stress de foto’s konden bekijken. Voor de eerste en laatste keer namen we de organisatie van het Paping-weekend op ons. Er was een biertekort en een heuse hittegolf, maar dat mocht de pret niet drukken. Het voorwerk was verschrikkelijk maar het eindresultaat mocht er wezen
17 september: Helemaal in Dordrecht gingen we op de gevoelige plaat. Voor de laatste keer met z’n drieën al was Otis er natuurlijk ook al wel een beetje bij. De regen maakte een buitenshoot onmogelijk, maar de foto’s zijn er niet minder om
12 oktober: Voor de eerste keer op Texel en direct een bijna-aanrijding met een kudde schapen. Het kan bijna niet meer cliché. Het strand, de musea, het bier en het weer (droog) werkten behoorlijk mee. En zo was deze vakantie met opa Peter een meer dan geslaagd uitstapje. Al was met de bus op de boot toch wel het hoogtepunt voor Noël
21 oktober: de dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier. De dag waarop we vliegende auto’s en faxen kunnen gebruiken. In de bioscoop in Utrecht keek ik met JP alle films achter elkaar. Voor het eerst op groot scherm
5 november: Na negen maanden wachten waren we eindelijk met z’n viertjes. Otis Yannick werd op 4 november geboren en op 5 november maakte hij kennis met zijn grote broer op het grote bed
6 december: Kleine jongens worden groot. De tijd vliegt met zo’n kleine uk er bij. Maar het is een zeer tevreden mannetje dat nu al volop lacht om mijn grappen. Oké dat doet hij naar bijna iedereen, maar toch. Een mooie foto om het jaar mee te eindigen, naar wij dachten
Comments