Mark van Bommel

Het is een paar minuten voor vier in de middag, zondag 12 mei 2013. Ergens in de Grolsch Veste wordt een lied ingezet. Al snel klinkt het Ga stoan aj veur Twente bint door het hele stadion. Iedereen voor en om mij heen staat, op een man of twee na, voor z’n knalrode klapstoel. Ik doe niet mee. Opeens wordt er dwars door het gezang heen geklapt en dan een intens gejoeld, gevolgd door een oorverdovend gejuich. Ik sta op om te zien wat het hele stadion allang weet. Een rode kaart. Een liggende FC Twente-speler. Een wegsjokkende Mark van Bommel die niet omkijkt. In een paar seconden verdwijnt hij van het veld, de spelerstunnel in. Mark zelf weet dat het over is en ik bedenk me hoe hij zijn hele carrière in een flits voor zich zal zien. Langzaam zoemt het ook rond op de tribunes. De laatste wedstrijd van het seizoen. De – wellicht – laatste wedstrijd van Van Bommel ook. En nu is hij in de 71e minuut, na twee keer geel voor een overtreding die ik niet zag, het veld uitgestuurd. Lachende gezichten vol leedvermaak bij de Tukkers om mij heen. Als Mark van Bommel ook nog maar een tiende procent twijfelde over wel of niet doorgaan, dan was de twijfel nu voorgoed weg. Geen titel, geen prijs, geen glorieuze terugkeer a la Cocu, maar hoon op de Nederlandse tribunes. Mark van Bommel – een van de belangrijkste spelers die PSV ooit gehad heeft – vertrekt door een achterdeur op een zonnige meidag in Enschede uit het betaalde voetbal. En ik was er bij maar heb het toch gemist.