Het probleem van bewaren, is dat je later met je ‘rommel’ geconfronteerd kan worden. Mijn rommel zat vandaag in een semi-transparant groen mapje van de Hema. Ik wist niet eens meer dat ik het had en ben nog nooit zo blij geweest om op een donderdagmiddag een semi-transparant groen mapje van de Hema terug te vinden, als vandaag.
Benieuwd maakte ik het open en er kwamen allerlei papieren met oude artikelen uit. Eerst wel leuk natuurlijk, want zo maak je nog eens iets mee op een donderdagmiddag in Zwolle. Toen ik begon te lezen betrok echter mijn gezicht. Wat een baggerzooi. Niet om door te komen wat een slechte journalistiek. Heb ik dan toch nog zoveel geleerd de afgelopen tweeënhalf jaar? Maar aan de andere kant: columns schrijven kan ik nog steeds niet.
Niet echt althans. Toen mij een paar maanden geleden gevraagd werd wat ik later wilde worden (en dit is geen geintje) heb ik geantwoord dat ik wel een soort nieuwe Martin Bril wilde worden. Iedere dag een stukje in de krant. Originele invalshoek, speels taalgebruik, veel overbodige kennis en detail. En daarnaast dan wat korte verhalen en boeken schrijven. Als het zo uitkomt iets journalistieks doen, zoals een verkiezing verslaan, of een reportage maken.
Het probleem is alleen: hoe word je Martin Bril. Of beter: hoe word je wél net zo goed als Martin Bril, terwijl je tóch een eigen geluid laat horen en stijl laat zien. Hoe krijg je iedere dag überhaupt zo’n stukje vol. Als ik Martin Bril was had de Volkskrant heel wat Theo-van-Gogh-achtige columns gehad (zoals een tijd lang het geval was in Metro na de moord: een lege bladzijde). En realiseer ik me dat met deze keer erbij, dit de vierde keer wordt dat ik Martin Bril zeg in deze alinea? Dat zie ik Martin Bril nog niet zo snel doen.
Nee, bedacht ik me terwijl mijn leraar vertelde over creatief schrijven en bewonderende woorden sprak over Martin Bril, ik ben er nog lang niet. Als ik er al ooit kom. Eén ding is me bijgebleven (ik hoor jullie al denken: nou die let goed op in de klas!) en dat was detail. Martin Bril laat het verhaal leven door kleine details. Ogenschijnlijk overbodig, maar heel erg belangrijk. Snel sla ik mijn semi-transparante groene mapje van de Hema met A4’tjes rommel erin, dicht. En het zoemt nog even na in mijn hoofd. Zou Martin Bril ook zo begonnen zijn?
Comentarios