Na een week van onuitputtelijke regenbuien is het zowaar droog en aangenaam warm als ik even na vier uur in de middag op een stenen trap langs de Waalkade neerplof. Op een digitale klok van meters breed aan de overkant van de weg, tikken seconden weg. Minder dan een uur voordat de laatste lopers binnen moeten zijn. Tussen de klok en mij lopen of strompelen de vierdaagselopers voorbij. Sommige geconcentreerd, anderen high fiven mensen in het publiek, een enkeling huppelt mee op snel afgespeelde jaren tachtig hits die door de luidsprekers galmen. Sommige lopers lachen, anderen huilen of doen dat bijna. Iedereen echter, loopt door.
Als de laatste twee – op leeftijd zijnde – mannen passeren, volgt de bezemwagen. Minder dan twintig minuten op de klok. De mannen, één in een blauw shirt – de ander in een witte, lopen beide krom. Hellend naar rechts zetten ze moeizaam de ene voet voor de andere. Ik loop ze achterna, als zijn het de rattenvangers van Hamelen. De man in het blauwe shirt duwt zichzelf met zijn rechter vuist – zo lijkt het alhans – naar voren. Het tempo zakt; de bezemwagen heeft ergens een andere afslag genomen. De straten worden al bedolven onder het stadsleven.
Nog even geven de twee heren elkaar een bemoedigende hand, waarna ze elk voor zich de laatste meters afleggen. Volgens de klok zijn ze hoe dan ook te laat. Toeschouwers raken in de ban van een groot podium naast de weg, tapbiertjes gaan van hand tot hand en spontane straatfeestjes vagen de route voorgoed weg. Nog eenmaal zet man in het blauwe shirt aan. Een vrouw uit het publiek ziet het gebeuren en stapt op hem af. Ze slaat een arm om hem heen. Samen lopen ze traag door de mensenmassa. Het lawaai van muziek en een joelende menigte overstemt de stille triomftocht van de anonieme wandelaar.
Comments