De afgelopen week ben ik al vier keer eerder vroeg opgestaan. Een stuk vroeger dan vandaag zelfs: ik kwam nu pas beneden op het moment dat ik anders op mijn fiets spring. Toch voelt het niet hetzelfde om om zes uur op te staan op een ‘vrije dag’ waarop je straks nog uren moet bridgen.
Ik ga namelijk straks mijn allereerste toernooi spelen met mijn vader. Nadat zich hij blijkbaar bij mijn geboorte al afvroeg wanneer ons eerste wedstrijdje samen zou zijn. Het heeft even geduurd – waarschijnlijk een stuk langer dan hij zelf had gedacht – maar na 12007 dagen is het dan eindelijk zo ver.
We verwachten er qua resultaat niet te veel van. Het gaat vooral om de lol van het spelen en dan ook nog eens in mijn hometown ‘s-Hertogenbosch. Toch ben ik er niet helemaal gerust op. Hoewel het verwachtingspatroon laag is, vrees ik door de ondergrens te zakken. Over een kleine twaalf uur zullen we het weten.
Excuses genoeg: vroeg opstaan, beetje ziekig, al meer dan tien jaar niet gespeeld, de druk van de 12007 dagen is te hoog. De kunst is het grote loslaten. We zien wel wat er komt.
Komentáře