5 kilometer

Het regende en het was zo grijs buiten dat het soms net leek alsof het avond was, of tenminste al aan schemeren. Luna en Otis wilden graag naar buiten - naar het park waar natuurlijk alles nat was; Noël was alweer dagen (op een bezoekje aan de supermarkt na) niet buiten geweest en móést simpelweg mee. Dus trokken we - Luna op de loopfiets, Otis op z’n gewone fiets - naar het park. Mutsen op, warm aangekleed en ik bedacht me dat het gemakkelijk maanden geleden was dat ik voor het laatst met de kinderen naar het park was geweest, ondanks dat het park letterlijk maar een paar meter van ons huis is. Ik had me, toen we het huis kochten, eigenlijk voorgesteld dat het park als onze tweede tuin zouden zien. En hoewel ik het er best prettig toeven vindt, is het zeker geen tweede tuin geworden. Otis en Luna gingen rondjes fietsen, elk in een eigen tempo. Ik liep er met Noël wat achteraan. Ik had het met Noël over de avondvierdaagse en hoe leuk ik het vond om met ze te wandelen. Noël vond alleen een eventuele beloning van ons en de medaille die hij zou kunnen verdienen, misschien de moeite van het wandelen waard. Na een paar rondjes door het park - de speeltuin was toch te nat om te spelen - namen we een afslag, het bruggetje over, en verruimden we ons wandelspeelveld richting de dinospeeltuin. Daar maakten Noël en ik nog wat extra rondjes terwijl Otis en Luna schommelden. Noël wilde om de paar meter een update op hoeveel meter we al hadden gelopen, omdat ik zei dat we vandaag wel tenminste 5 kilometer zouden gaan wandelen in ruil voor een snoepketting. Omdat ik sneller liep had ik Noël al vlug een rondje ingehaald. Hij vond het maar belachelijk dat de kilometerteller op mijn telefoon stond. Hij wilde een eigen track. Nu moest hij - terwijl ik mijn veters strikte - nog een extra rondje lopen. Wat hij overigens zonder morren deed. Toen we weer thuis waren vertelde hij trots aan Marjolein dat we de 5 kilometer hadden volgemaakt in precies een uur.