Terwijl in Amersfoort Jezus Christus, JC, stokbrood koopt, denk ik al de hele dag aan die andere JC. Johan Cruijff, misschien wel de beste voetballer ooit, overleed vandaag op 68-jarige leeftijd.
Ik denk aan de cactus die bij het ouderlijk huis van Cruijff werd geplaatst ‘omdat hij ook altijd kon prikkelen’. Nederlanders zijn soms zo heerlijk pathetisch. Geen wonder dat we op deze Witte Donderdag met z’n allen kijken naar The Passion. Gooi een paar BN’ers op een podium, gebruik de grootste licht en geluidseffecten, een paar ‘hitjes’ en voila: we hebben een kijkcijferkanon. Geloof is commercie en commercie is geloven.
Terwijl Judas langs een kapotte trein loopt, een mij onbekend Nederlandstalig lied zingt, denk ik aan de keer dat ik in 2004 door de MediaMarkt in het Maagjesbolwerk aan het struinen was (ik was toen net op kamers in Zwolle) zoals ik wel vaker deed. Ik bleef hangen bij de dvd En Un Momento Dado, een documentaire over Johan Cruijff. Ik had niet echt iets met Johan, behalve dat ik hem bewonder als voetballer en verwonderd bekijk als mens. Toch moest en zou ik de dvd meenemen. Toen ik thuis was heb ik de dvd gekeken, gezien dat het goed was, maar bleef ik me afvragen waarom ik nou precies hiermee thuis was gekomen.
Nooit het ik hier een antwoord op gekregen. Het moest gewoon. Het was logisch, in het moment. Nadat ik de dvd had bekeken verdween deze in de kast en kwam er nooit meer uit. Ook nu nog moet En Un Momento Dado ergens in mijn kast staan. Ik heb zo’n gevoel dat ik ‘m er binnenkort weer eens uit haal. Al was het maar om voor even terug te zijn in Zwolle. Johan Cruijff is niet meer. Maar zijn wegen zijn nog altijd ondoorgrondelijk. Terwijl die andere JC, degene in Amersfoort, in de boeien wordt geslagen, steek ik 14 denkbeeldige kaarsje op. Pathetisch, dat is waar, maar ik ben dan ook een Nederlander.
Comments