TH

Na een jaar afwezigheid was de th-reünie - een reünie van mijn vaders opleiding - waarbij aanhang, kinderen en inmiddels kleinkinderen in wisselende samenstelling aan komen vliegen. Ik heb het eerder wel eens oneerbiedig het ‘iets stommere broertje van het familieweekend’, maar de waarheid is dat het met enige regelmaat best leuk is. Sinds ik kinderen ben ga ik ook wel om te laten zien dat mijn kinderen wél gelukt zijn of zodat opa en oma met hen kunnen pronken. Met een beetje geluk zijn er dan ook andere kinderen waarmee ze kunnen spelen zoals twee jaar geleden en dit jaar. Omdat men het vanwege corona niet aandurfde een huis af te huren voor een heel weekend, was het dit jaar bij iemand thuis. In die twee jaar is er veel gebeurt: één iemand van de eerste generatie is helaas overleden vorig jaar, er werden ook nieuwe kleinkinderen geboren en mijn vader vertelde trots dat hij nu ook een QR-code op zijn telefoon had.

Vanuit het huis in Voorburg gingen we daarna wandelen op het strand bij de Wassenaarseslag. Er was nog iemand met een kind en zij gingen spelen met schepjes en emmertjes en dat wilden mijn kinderen uiteraard ook veel liever, dus werd het zandtaartjes maken en steden bouwen. Otis maakte wegen met de achterkant van zijn schep. Daartussen maakte hij zandhuisjes waar hij met zijn vinger dan een deur in prikte. Het was zowat de mooiste dag van de afgelopen maanden, een graad of 23, zon en een lekker briesje. Van de oma van het andere kindje kregen we een frietje met ketchup. Luna en Otis vroegen nieuschierig wat het rode goedje was. Saus? Ja een soort saus. Maar proeven hoefde nou ook weer niet. De rest ging een dik uur wandelen, wat ons een te overziene hoeveelheid tijd gaf om te genieten zonder dat we ons de pleuris hoefden te vervelen.