Het kan bijna niet meer cliché, maar ik bracht vorige week twee dagen met collega’s door op de hei. Het beeld dat Youp van ’t Hek ooit in een van zijn shows schetste staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Een zweef en/of schreeuwgoeroe die uitlegt dat je uit balans bent en terug moet jaar je oergevoel, omdat je daar harder van gaat werken. Wij hadden zelfs twee zweefgoeroe’s. U ziet, ik was een beetje bevooroordeeld. En toch ging ik. Voor de tweede keer ging ik (vorig jaar ook al). Ik ging er zelfs met volle overgave in om het een kans te geven. En zo vond ik mezelf vorige week woensdagochtend terug in een klinisch zaaltje in een conferentiecentrum midden in de bossen van de Veluwe. Zoekend naar mijn oergevoel. Soms met mijn handen in de lucht. Dan weer als levend standbeeld, zodat ik beter kon aarden. En eerlijk gezegd was het grootste deel van mijn aversie aan het einde van de dag als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar of het door de zweefgoeroes kwam of door de boslucht weet ik nog steeds niet.
In de zaal naast de onze was de bijeenkomst voor onzichtbare mensen NET begonnen.
Comments