Lat

De reden dat ik niet meer elke dag een verhaal upload is omdat ik de lat ietsje hoger aan het (proberen te) leggen ben. Ik schrijf nog altijd elke dag wel wat maar ik kijk daarna of ik tevreden genoeg ben om het ook daadwerkelijk te publiceren. Niet dat alles wat ik wél publiceer dan ook direct Pulitzer waardig is natuurlijk. Tweede reden is dat er deze veel onderwerpen in het nieuws waren waar ik gewoon te weinig van weet om een goede mening over te kunnen vormen: Oekraïne, de zeven vinkjes van Joris Luyendijk: ik wil er graag wat van vinden, maar ik weet het gewoon niet. Derde reden is dat ik moe ben en daarmee ook wat inspiratieloos. Ik heb wat gedachten maar ik weet ze niet zodanig te ordenen dat ik er chocola van kan maken. Het lijkt wel dat hoe minder mijn hersenen overdag werken, hoe meer en intenser ik droom. Zo had ik een hele heftige droom over een land waarin een soort burgeroorlog woedde met tanks die door de straten reden. Ik was op zoek naar twee mensen (vrouwen) die iets hadden misdaan. Wat weet ik niet. Toen ik eenmaal in een bovenwoning aan een groot plein aan het zoeken was, nam de droom een andere richting en woonde ik daar ineens met Marjolein en kwam er onverwachts visite. Een groepje mensen onder wie mijn broertje zagen we door zo’n Ring-achtige deurbel beneden staan en lieten we binnen. Daarna begon alweer een andere droom, tot ik wakker werd van een ambulance helikopter die recht over ons huis vloog. Ik zag op Flightradar dat hij net uit het park was opgestegen. Ik kon daarna niet meer slapen.