Moe

Vrij laat - pas ergens in de loop van zondag - besefte ik dat ik maandag vrij was. Ik had vrij gevraagd omdat eigenlijk het familieweekend dit weekend zou zijn en ik dan graag tot maandagochtend had willen blijven. Vanwege corona was er alleen gisteren een familieweekenddag, maar ik besloot om het dagje vrij aan te houden want ik heb nog vakantiedagen genoeg en eerlijk gezegd was het ook wel een slopende periode geweest. Niet alleen afgelopen weekend was druk (vroeg op, uitstapjes, laat naar bed, autorijden, sociaal doen) maar ook de afgelopen weken op mijn begon ik te voelen. Zowel mentaal als fysiek had ik vandaag een moeilijk dagje. In de eerste plaats natuurlijk omdat het jammer is dat familieweekenddag alweer voorbij is, dat er geen familieweekend was (want dat is toch wel net even leuker), maar ook omdat ik door drukte op mijn werk even niet meer in zag wat er nou ook alweer zo leuk was aan mijn werk. Dat terwijl ik mijn werk echt heel leuk vind, maar met zóveel overuren, zoveel werk binnen de uren die ik heb en strubbelingen daaromheen, kon ik me er even niet toe zetten. Nou was het zondagnacht ook pas een uur of half 2 voordat ik in bed lag. Ik moest echt nog even met een biertje uitpuffen op de bank met een Avondetappe erbij. Maar vanochtend was ik wel héél erg moe, terwijl ik wel vaker 5,5 uur slaap als ik bijvoorbeeld naar Amsterdam moet in de ochtend. Nadat ik de kinderen vanochtend naar school had gebracht voelde ik aan alles dat ik terug mijn bed in wilde duiken. Dat deed ik dan ook. Althans, probeerde ik ook, want toen ik de slaapkamer binnenstapte zag ik Luna overdwars mijn helft van het bed blokkeren. Ik besloot de deur te sluiten en liep naar de slaapkamer van de andere kinderen en ging liggen in het bed van mijn oudste zoon. Omdat de jongens geen verduistering op de kamer hebben was het even vechten om in slaap te komen. Tweeënhalf uur later werd ik - nog altijd doodmoe - wakker. Ik dacht eventjes aan mijn werk, maar ging toch voor de koffie.