Oma

Strak in het pak zaten we om half 11 voor de televisie voor de herdenking van Marjolein’s oma. Even daarvoor had ik onze ‘zieke’ Noël onder de douche gezet, haren gewassen en nu zat hij een paar meter van ons vandaan aan tafel met quasi nette kleren aan met een metalen kerst kaarsenstandaard te spelen. Quasi net, want hij moest en zou naast een overhemd ook een hoodie aan. Hij zag er daardoor meer uit als een Hillbilly, maar wel een die net gedoucht was. We hoefden niet lang te wachten of er werd al gebeld. Ik had Marjolein’s telefoon even daarvoor al aangesloten op de Chromecast zodat we op de televisie mee konden kijken. De rouwkaart van oma stond links, een condoleance kaart aan de andere kant. Marjolein’s nichtje had zich deze ochtend opgeworpen als cameravrouw. Ik was benieuwd hoe lang ze dat zou volhouden, maar zowel bij Monuta als bij het ‘zaaltje in Glimmen’ waar ‘verhalen over oma vanzelf zouden komen’ was ze erg taakbewust. Bij de koffie en het gebak (dat hadden we op afstand dan weer niet) werden foto’s doorgenomen die van haar onlangs overleden zus haar huis waren afgekomen. Marjolein mocht zeggen of ze de foto’s wilde of niet. Af en toe werd de telefoon als een joint doorgegeven en zo zagen we ook nog wat kleinkinderen en Marjolein’s moeder en tante voorbij komen. Iets na twaalf uur stond er een mannetje van Monuta (denk ik?) in de zaal die aangaf dat het tijd was om te gaan. We zagen hoe oma voor de laatste keer naar de grijze rouwauto werd gedragen. Luna had even daarvoor gevraagd wat er nu met oma ging gebeuren? Waarom ging ze met de auto? Omdat ze dood is, antwoordde Marjolein. Waarom is ze dood dan, wilde Luna weten. Omdat ze heel oud was, kreeg ze als antwoord. En opa en oma dan, zijn die ook heel oud, wilde ze weten. Ze was oprecht bezorgd dat ook haar opa en oma binnenkort zo’n grijze auto in zouden worden getild. Nee, hoor, die zijn nog lang niet zo oud. Daarna ging ze weer vrolijk verder spelen met haar Paw Patrol toren.