Vol

Volgens mij voor het eerst sinds we een abonnement hebben waren we voor de tweede dag op rij in de Efteling. We hadden immers wat in te halen nadat we anderhalve maand niet waren geweest. Marjolein wilde graag een dagje alleen thuis na al die weken van thuisonderwijs, zieke kinderen en weken waarin er letterlijk niets open was geweest. Nou kwamen we er in de Efteling al snel achter dat we niet de enige waren die op het idee waren gekomen om dit pretpark te bezoeken. Het was best wel druk en dat viel vooral op bij sommige attracties waar er vanwege de maatregelen slechts een paar huishoudens tegelijk naar binnen mochten. De app gaf aan dat je zélfs bij het Spookslot 30 minuten moest wachten. Al was daar totaal geen handhaving. De deuren gingen open en we zochten een plaatsje bij het raam. Her en der stonden nummers maar het was totaal onduidelijk waar we moesten gaan of stoppen. “Ik denk niet dat dit de bedoeling is,” zei een vrouw toen we aarzelend naast haar gingen staan. “Ik denk het ook niet, maar iedereen loopt door,” zei ik terug. Voor ons was de rij inmiddels geblokt door een rolstoel (denk ik, het was donker) en achter ons was alles nu ook al vol. Voor we de discussie konden afmaken, werd het nog donkerder en begon de ‘show’. “Geniet er maar van, want dit is misschien wel de laatste keer,” zei een man even verderop. Luna was intussen alles aan het aanwijzen wat bewoog. “Kijk het hek beweegt ook!” En zo stonden we binnen twintig minuten weer buiten. Marjolein had inmiddels geappt dat de Efteling abonnementhouders had gevraagd om niet meer te komen, want ‘te druk’. Later - toen we in de bus zaten - las ik dat er vooral te weinig parkeerplek was. Auto’s werden gewoon weggestuurd met de mededeling ‘vol’, maar mensen die zich bij de ingang van het park meldden mochten gewoon naar binnen. Ik keek van mijn telefoon op de half lege bus rond. Wij hadden tenminste weer plaats gemaakt in het park voor anderen.