Ik was al aan de late kant om naar huis te gaan en stond al met mijn tas om de schouder klaar om te vertrekken toen ik werd gewenkt door mijn leidinggevende. Ik zei dat ik eigenlijk al te laat was voor mijn trein. Ik moest toch maar even gaan zitten, zei ze. Anjo is dood.
Anjo was mijn altijd mopperende (maar ook gezellige) oud-collega die afgelopen oktober met vervroegd pensioen ging. Ze kon het fysiek niet meer opbrengen om iedere dag naar het AMC te komen. Ze had wat centjes gespaard en wilde graag vervroegd van haar pensioen genieten. De laatste maanden dat ze nog wel werkte ging ze zelfs met de taxi zodat ze zo min mogelijk hoefde te lopen. Ik heb wel eens gedacht - met haar broze gezondheid - als dat maar goed gaat. Krakende wagens willen ook wel eens het langst rijden, maar in dit geval niet. Afgelopen vrijdag is ze overleden. Anjo kon vreselijk klagen over haar werk, over wat er in het nieuws was over haar collega’s (ook over mij), als we weer eens te weinig telefoontjes opnamen in haar ogen. Maar ze haar ook de meest geweldige medische verhalen, puttend uit haar 40-jarige carrière in het AMC. Ze kon genieten van theater, van haar vakanties in de Ardennen en van de boeken op haar e-reader. Wat ze met haar pensioen zou doen wist ze nog niet, ze ging het eerst wel even rustig aandoen zeker met covid.
Mijn leidinggevende liet een mailtje zien van de gemeente waarin ze op de hoogte werd gesteld omdat ze geen familie hadden gevonden. Ze had wel een nichtje waar ze het vaak over had en een paar goede vrienden, maar blijkbaar hebben ze niemand weten op te sporen. Het is dus maar afwachten of er een (openbare) begrafenis of crematie komt. Nog geen 9 maanden geleden zaten we met alle directe collega’s, een man of 6 bij elkaar, in een kale vergaderruimte op G5 om haar pensioen te vieren. Ze kreeg een beeldje waar we - in mijn herinnering - eindeloos over hebben zitten vergaderen. Heel af en toe zei een collega wel eens dat ze Anjo had gesproken en dat het goed ging. Een van de laatste dingen die ik hoorde was dat ze geen Astrazeneca wilde maar wachtte op een ander vaccin. Het verbaasde me voor iemand die mij juist in het begin van corona toen ik zelf dacht ‘het loopt wel los’ er van wist te overtuigen dat we het echt niet moesten onderschatten. Gisteren had ik het ook nog over Anjo met een andere collega. Ze had gehoord dat ze wat ziekig was. Op haar laatste berichtjes had ze niet gereageerd. Achteraf was ze dus al dood. Hoewel het niet volslagen uit de lucht komt vallen vind ik het vooral triest. Zo lang werken en dan zo kort kunnen genieten van je pensioen.
Comentarios