Een paar weken geleden kreeg ik een prachtig notitieboekje. Een echte Moleskine, die we hadden gezien in een filmpje dat werd uitgezonden naar aanleiding van de dood van columnist Martin Bril. We zagen hoe Bril een winkel binnenging en een hele tas vol met deze opschrijfboekjes meenam. Heeft hij ze allemaal vol gekregen voor zijn dood? Het moet een filmpje van een paar jaar geleden zijn geweest, dus wie weet heeft hij zijn voorraad op gekregen. Maar mijn boekje is, nu een maand nadat ik het kreeg, leeg.
Een leegte die symbolisch is voor de laatste tijd: mijn hoofd zit vol met ideeën, plannen en verhalen. Toch lukt het niet om deze gedachten om te zetten in woorden, laat staan teksten. Vandaar dat mijn boekje ook nog altijd leeg is. Bang om het mooie boekje te verknoeien met geforceerd gebral van een gefrustreerde werkloos of chronisch zieke. Tot ik deze week keek naar de uitzending over tachtig jaar Anne Frank keek. Een meisje van 13, 14, 15 jaar die absoluut niet bang was om haar gevoelens en gedachten op te schrijven. Dat, zeker voor haar leeftijd, ook gewoon heel goed kon. Een meisje ook dat nog heel veel had willen schrijven, maar simpelweg de tijd er niet voor kreeg. Al vijfenzestig jaar niet.
Het beeld van de schrijvende Anne tolt nu al een paar dagen door mijn hoofd. Als ik ’s nachts wakker lig, laat het me niet los. Oké, ik heb geen werk, wat minder talent, een iets minder dan gemiddelde gezondheid, een negatieve geest, misschien zelfs een gebrek aan ambitie. Maar tijd heb ik wel. Niemand weet hoeveel, maar waarschijnlijk genoeg om mijn Moleskine-boekje vol te schrijven. En waarschijnlijk ook nog wel een volgende. Het boekje is nog leeg, maar vanavond ga ik echt schrijven. Te beginnen met mijn naam.
Comments