Cola

Mijn zusje wilde dat ik wat zou schrijven over haar nieuwe woning die volgens haar ‘niet voelt als haar woning’. Zelf wilde ik eigenlijk schrijven over mijn wandeling naar Noorddijk. Ik snap mijn zusje wel: ze is er komen wonen heeft er sindsdien alleen nog maar wat ingericht en nog niet echt gewoond. Mijn eerste indruk was - voor wat het waard is; ik hoef er immers niet te wonen - positief. Een lichte woonkamer, met best wat uitzicht. Behoorlijk ruim, geweldige locatie vlakbij de Grote Markt en het station. Alleen de (mogelijke) muizen en de iets verouderde keuken en badkamer, zijn wat minder, maar daar kan in principe iets aan gedaan worden. Nadat we even snel wat thee, cola en chocomel hadden gedronken, bracht ik de anderen naar het station. Ik had wel zin om terug naar Ulgersmaborg te lopen en dus ging ik. Al snel merkte ik echter dat de cola erin begon te kicken: ik moest al plassen. Ik was nét te ver van het station om terug te lopen - ik was nog maar iets voorbij het Groninger Museum maar toch, het voelde vrij nutteloos om nu weer terug te gaan. Dus ik liep door. Maar in plaats van een fijne wandeling, dacht ik nu bij iedere stap hoe nodig ik naar de wc moest. Ik dacht ook wel aan de wandeling van begin deze middag, naar Noorddijk. En over hoe fijn het was dat ik toen niet de hele tijd dacht: ik moet zo nodig naar de wc. Toen ik voorbij het grote kruispunt was, voelde ik enige opluchting. Ik had niet in m’n broek geplast, maar ik had ineens wel het idee dat ik het tot huis zou halen zonder naar de wc te moeten. Al moet ik wel bekennen dat ik bij elk hotel of bedrijf waar mensen aan het werk waren dat ik passeerde toch even overwoog om naar binnen te stappen. Eerder deze dag - ik was dus onderweg naar Noorddijk - was ik expres nog even langs wat plekken van vroeger gelopen: het winkelcentrum, ons oude huis in Sloep. Lewenborg was mooier dan ik me herinnerde. Waarschijnlijk wás het ook gewoon mooier dan toen wij er nog woonden. Na een dik half uur kwam ik aan bij de begraafplaats en maakte zoals altijd een rondje langs buurman Henk en oud-klasgenote Leonie. Precies op het moment dat ik er was, begon het te regenen. Ik had het pas na een paar minuten door. Ik wist niet precies waarvoor ik was gekomen en of ik het nu gevonden had. Later op de dag - ik was inmiddels bijna thuis - stond ik voor een dichte (open?) sluis en vervloekte nogmaals de cola die ik zojuist had gedronken. Misschien is soms niet heel nodig naar de wc moeten tijdens een fijne wandeling al voldoende.