Ineens is daar een harde klap op de tafel. De man die de klap geeft loopt theatraal weg. Om hem heen is er gemor. Een baby – wellicht zijn baby – zat op het moment van de klap, nog geen meter verderop. Hardop spreekt een vrouw aan een andere tafel hierover haar onvrede uit. Het flesje Heineken dat bij de man stond, blijft leeg en alleen achter bij de twee vrouwen met wie hij (samen met de baby) aan tafel zat. Als de man de hoek om is zie ik opeens hoeveel vreemde figuren er nog in het restaurant zitten.
De lage prijzen van de Hema trekken onverzorgde types aan met Action-tassen, wild haar en vreemde gewoontes. Iedereen moet eten, dus dat is ook prima. Maar in contrast met de steriele inrichting van het restaurant geeft het een surrealistisch beeld. Gezinnen met kinderen, lege tafels, maar ook veel mannen alleen die voor twee euro vijftig nasi met kip naar binnen schuiven. Een man met halflang achterovergekamd haar haast zich naar een tafeltje verderop waar iemand een halfvol flesje water had laten staan.
Het is een triest beeld, maar ik zie ook iets moois. Iedereen is met elkaar verbonden door tl-licht, goedkope nasi en boerenkool en vandaag een klap op de tafel. Een klap die we allemaal gehoord hebben. Als wij onze boerenkool op hebben is de man van de klap op de tafel ineens weer terug. Ik heb hem niet aan horen komen lopen, dus voor mij komt zijn aanwezigheid plotseling en ik merk dat ik schrik. Zonder een woord te zeggen staat hij bij de tafel die hij een kwartier geleden met veel bombarie had verlaten.
Comments