Hoed

Marjolein’s oma is vannacht overleden. Het was haar laatste grootouder en daarmee ook een end of an era. Hoewel ze al een aantal jaar in een verzorgingshuis woonde en behoorlijk dementerend was, is er vanaf nu nooit meer een plek om naar terug te gaan. Hooguit een graf, als die er komt. Ik weet nog goed dat mijn laatste opa overleed. Dat vond ik heel verdrietig. Al woonde hij ook niet meer ‘thuis’ de laatste weken/ maanden, toen hij doodging was er voor mijn gevoel definitief geen plek meer om naar toe te gaan. De laatste jaren - sinds ik in Den Bosch woonde - kwam ik er toch wel regelmatig. Hij wilde dan altijd met mij uit eten bij het restaurant in het verzorgingstehuis vlakbij. Het was moeilijk om diepzinnige gesprekken met hem te voeren, want hij hoorde niet al te best meer, maar het was in mijn herinnering altijd ‘gezellig’ en op z’n minst vertrouwd. Toen Marjolein’s oma nog thuis woonde gingen we ook wel een paar keer per jaar langs. Al weet ik niet meer zo goed wat we daar dan deden. Volgens mij ging het dan wel eens over voetbal of het eten. Ik weet nog wel dat we een keer bij Marjolein’s ouders in de tuin zaten. Ik was niet lang daarvoor jarig geweest en had van Marjolein een hoed gekregen. Marjolein’s oma (en ik denk toen ook nog opa) waren er ook die middag. Toen Marjolein’s oma mij zag met mijn nieuwe hoed zei ze: “Niet iedereen staat een hoed.” Ik wist niet zo goed of ik die mate van eerlijkheid nou moest koesteren of niet. Wat ik wel weet is dat ik de hoed daarna veel minder vaak opdeed. Hij knelde ook een beetje, maar wellicht hadden haar woorden toch meer gedaan dan ik zelf wilde toegeven.