Vaas

Oh mijn god de vaas is gevallen. Uitgerekend de vaas! Marjolein en Noël zijn een ochtendje weg dus heb ik de gelegenheid genomen om op te ruimen en te stofzuigen. Als ik de stofzuigerslang wil opbergen en deze een beetje in gedachten verzonken terug wil zetten in de trapkast besef ik te laat dat ik ‘m verkeerd om in het hokje plaats. De slang wankelt, ik besef dat hij gaat vallen, maar kan er niets meer aan doen; alleen kijken of de schade beperkt blijft. Even lijkt alles goed te gaan, als in een slowmotion in een film waarin de hoofdrolspeler net tussen al het andere verkeer door, veilig een kruispunt oversteekt. Op het laatste moment tikt de stofzuigerslang echter nog net een grote glazen vaas aan. Ook de vaas begint te wankelen, maar helt overduidelijk naar één kant toe en valt op z’n zij. Een oorverdovend geluid is het gevolg. Klassiek geklater van glas op de vloer. Ik kijk zeker een halve minuut roerloos naar de vaas die inmiddels in tientallen stukken verdeeld ligt over de vloer van de trapkast. Als of door er naar te kijken ik nog iets zou kunnen veranderen aan de uitkomst van het voorafgaande tafereel. Wat had ik 40 seconden geleden anders kunnen doen zodat de vaas niet zou vallen. Ik besluit overrompeld als ik ben de stofzuigerslang maar gewoon te laten liggen, evenals de in vele stukken verdeelde vaas. Bang als ik ben om me te snijden aan het glas terwijl ik alleen thuis ben en zo 112 niet kan bellen. Het is nog maar een paar weken geleden dat ik juist de vaas – niet deze vaas – gebruikte als symbool van mijn herboren schrijverschap. Als ik over een nietszeggende vaas een leuke tekst kan schrijven, besloot ik, dan lukt het over alles. Het was het begin van mijn herwonnen plezier in verhalen optekenen. En nu, nog geen maand later, lag er een vaas in duigen. Ik ben niet bijgelovig per se. Maar ik vind het op z’n minst frappant. ‘Het zal toch niet een teken zijn’, denk ik, terwijl ik de trapkastdeur weer sluit en het automatische lampje uitklikt.