Woke

Marieke Lucas Rijneveld heeft zichzelf vandaag gecanceld, want er was ophef over de keuze om haar (hem) Amanda Gorman’s gedichten te vertalen. De ophef was er niet zozeer omdat Marieke Lucas zichzelf ‘een beetje de Louis van Gaal van de Nederlandse letteren’ had genoemd vanwege het slechte Engels van de auteur, maar omdat ze wit is. Persoonlijk vind ik dat raar. Ook een wit iemand kan een tekst van een zwarte ‘artiest’ vertalen, vertolken, verfilmen zonder dat daardoor de waarde van de inhoud verminderd. Omdat ik lui ben beperk ik me voor nu even tot het stuk uit de opiniepagina van de Volkskrant door ‘activist’ en journalist Janice Deul. Ze vindt de keuze voor Rijneveld ‘onbegrijpelijk’. “Waarom niet gekozen voor een literator die – net als Gorman – spoken word artist is, jong, vrouw én: unapologetically Black? Ook talent van kleur dient gezien, gehoord en gekoesterd te worden.” Dat is op zich een prima vraag, maar je kunt net zo goed vragen: waarom niet Marieke Lucas? Ik snap de uitgever in dit geval wel. Ze hebben een schrijver die ‘hot’ is in de gelederen en willen graag het ijzer smeden als het heet is. Het is tegenwoordig woke om bij elke benoeming te roepen dat het eigenlijk een vrouw had moeten zijn, of eigenlijk iemand van kleur, of iemand die niet ooit iets heeft geroepen wat niet kan. Deul vervolgt: “Of het nu gaat om mode, kunst, bedrijfsleven, politiek of literatuur, de verdiensten en kwaliteiten van zwarte mensen worden maar sporadisch naar waarde geschat – als ze überhaupt al worden gezien.” Daar heeft ze waarschijnlijk een punt. Dat punt mag ook best gemaakt worden, maar waarom deze ‘benoeming’ daar aan gekoppeld? De wokers krijgen weer eens 'gelijk' en noemen het een wijs besluit dat ze zichzelf gecanceld heeft. Haar/zijn/hen keuze natuurlijk, prima, daar zal ik niets van zeggen. Maar iets zegt me dat dit zonder alle ophef over deze keuze niet was gebeurd.