Ziek

Toen was ik eens hondsberoerd. En dus lig ik op bed met mijn Chromebook op mijn buik bij te komen van de paar hapjes tomatensoep die ik naar binnen heb gelepeld. De soep - lekker zout, ook het eerste dat ik vandaag binnen heb gehouden - is nog niet op. Bij elke hap was ik er bedacht op dat er een aanzienlijke kans was dat ik naar de wc zou moeten rennen omdat het er wel eens vanzelf weer uit zou kunnen komen. Ja, het wordt vanavond een onsmakelijk verhaal. Het begon pas vannacht, toen ik ineens erge buikpijn had waar later nog wat misselijkheid overheen kwam. De wekker kwam als een donderslag deze ochtend en plichtsgetrouw als ik ben wurmde ik me naar boven om thuis te werken. Na een paar mailtjes beantwoorden zag ik al snel in dat dit ‘m niet ging worden. Vooral de misselijkheid nam nu de overhand, dus ik deed het hoogst noodzakelijke en logde toen uit met een excuusmailtje: het gaat echt niet. Daarna de hele ochtend voor pampus op bed gelegen, af en toe de wc onderkotsend. Meestal neemt bij mij de misselijkheid daarna vrij snel af, maar dat viel vanmiddag tegen. Ik las op Twitter de heisa over de coronapas, blokte wat wappies, sliep af en toe weer een half uurtje in, luisterde een podcast. En zo kroop de middag voorbij, zonder dat ik me noemenswaardig beter ben gaan voelen. De soep, Marjolein was zo lief om zelf soep voor mij te maken, heeft nog een bodempje over, maar als ik er aan denk wordt ik helaas nog misselijker. Wel heb ik sinds even enorme zin in koffie, al ben ik ook bang dat de melk die ik er dan wel in doe, verkeerd zal vallen. Verderop blaft een hond. Ik heb net Khalid & Sophie gekeken, wat op zich wel aardig was, alleen kan Sophie nou eenmaal niet zo goed presenteren. Als ik niet languit op bed zou liggen zou ik sowieso ook niet de urgentie hebben gevoeld om te kijken naar een lang gesprek over de woningnood. Nu is het enige dat ik en mijn soep zich nog kunnen afvragen: het zal toch zo wel beter worden met de misselijkheid en de buikpijn?