Aardbeien

Als een sluipmoordenaar tikken de dagen van de vakantie alweer weg. Ongemerkt zitten al 2 van de 3 weken er op. Gelukkig lijkt het ook al wel lang. Misschien zelfs wel langer dan de twee weken, dat ik in het DAF Museum aan een biertje zat te nippen om het begin van de vakantie te vieren. De dagen gaan dus snel, hoewel we bij lange na onze dagen niet vol plannen. We zwemmen iedere dag, proberen elke dag wel iets kleins te plannen (strand, vuurtoren, Ecomare) en verzinnen daar omheen dan wel een programma voor de rest van de tijd. Vandaag waren we in een zelfpluktuin, waar je dus - zoals de naam al zegt - zelf bloemen, noten, kruiden en fruit kon plukken om te proeven. We waren Marjolein al kwijt bij de bramen en de kinderen hadden via het kabouterpad schommels gevonden. Het waren er twee, dus er was direct al ruzie over wie er op mocht en wie levensgroot 'Mens erger je niet' moest spelen (iedereen: ik wil geen spelletje, ik wil schommelen!). Toen Marjolein weer terecht was kwamen we via het kruiden labyrint uit bij een schattig kabouterhuisje. De kinderen zaten voor ik er erg in had al binnen. Ik probeerde nog tegen te werpen dat kabouters toch in paddenstoelen woonde - althans in de kinderboeken die ik vroeger las - maar naar mijn argumenten werd niet meer geluisterd. Het kostte vervolgens ook aardig wat overredingskracht om de kinderen te bewegen de rest van het kabouterpad af te lopen, maar uiteindelijk ging iedereen ook weer mee. Uiteindelijk raakte ik met Luna iets achterop en kwamen we als laatste uit bij de kippen. Die waren aardbeien aan het eten. Luna keek jaloers naar de kippen. Ze wilde ook aardbeien. “Maar deze zijn vies,” wierp ik toe. De aardbeien lagen in de modder, werden regelmatig heen en weer gegooid en dan pas opgegeten. “Deze is boos met Luna.” Ze keek nu nog meer beteuterd omdat ze dacht dat de kip bang was dat Luna de aardbeien zou opeten. “Straks kan je zelf aardbeien plukken,” zei ik. En toen huppelde ze vrolijk verder.