Iets over drie uur, de hal / winkel van Museum Vlaardingen, waar Noël vol ontzag naar een dvd-box van Bassie & Adriaan staat te kijken in de vorm van een caravan en Otis en Luna wat ronddartelen. Een oude man komt op een - voor zijn leeftijd - flinke pas aangelopen en begint te praten tegen de museummedewerker. Het is onmiskenbaar Adriaan, of in ieder geval de oude man die er nog van over is. “Ik moet snel gaan,” vertelt hij met zijn schorre stem terwijl hij bijna tegen Luna oploopt. Hij kan haar nog net ontwijken. Voor ik het wist had hij het museum verlaten.
Een dik uur eerder liepen we het museum binnen. Er zaten al wat mensen klaar aan tafeltjes voor een ‘meet & greet’ met Adriaan, maar op de kruk vooraan zat niemand. We besloten maar naar boven te gaan, want daar was de tentoonstelling over Bassie & Adriaan waar ik al zo lang naar toe wilde. Een vriendelijke man gaf ons wat speurtochten en net toen we wilden gaan kijken hoorde we vanuit de benedenverdieping applaus en daarna de stem van Adriaan. De kinderen wilden aan hun speurtocht beginnen, maar ik zei dat we ook even eerst naar die meneer konden luisteren.
We stapten weer in de lift naar beneden en vonden een plekje achteraan bij een tafel. Verderop hoorde ik Adriaan door de microfoon half verstaanbaar mompelen. Hij beantwoordde vragen uit het publiek en vroeg daarna wie er ook nog een vraag had. Otis wist er wel één: waarom droegen Bassie & Adriaan altijd dezelfde kleren. Ik vond het een goede vraag en zei dat hij hem maar moest stellen aan die oude meneer, maar dat durfde hij niet. Er kwam een vraag over wat hij het mooiste moment vond uit de serie. Het antwoord was net zo saai als de vraag.
Ik maakte nog wat foto’s en we gingen terug naar de tentoonstelling. Noël was beneden al enthousiast begonnen met het beantwoorden van de vragen van de speurtocht. Even later stonden we oog in oog met Robin. Dat maakte - zeker voor de kinderen - wel iets meer indruk dan Adriaan.
Comments