Afkloppen

Vanochtend hadden we het bij de koffie (en vanwege het afscheid van een tijdelijke collega hadden we er zelfs een plak cake bij!) over corona. Het is zo’n onderwerp waar je eigenlijk nooit iemand over hoort en waarvan de meeste mensen ook denken: kan ik het er wel over hebben. Je weet het niet he. Maar het ging er vanochtend dus wel over. Ik vertelde mijn ervaringen van deze week. Namelijk dat veel patiënten die we nu oproepen voor een operatie covid-achtige klachten hebben, een huisgenoot hebben die positief is getest of zelf positief hebben getest of een paar dagen na het inplannen van de operatie alsnog positief testen. En dan ga ik er nog vanuit dat de meeste mensen die op de planning staan voor een operatie is voorzichtiger zijn dan gemiddeld. In principe wordt een operatie afgezegd als iemand zelf covid heeft (tenzij iemand zonder operatie dood neervalt natuurlijk, maar dat is bij de electieve planning zelden het geval). Nee de meeste mensen kunnen - en zullen dus ook - moeten wachten op hun operatie en dat duurt vaak heel erg lang. Mensen vragen mij wel eens aan de telefoon - zo ook vandaag - of ik snap dat ze wanhopig worden. Ook als mensen niet dood gaan zonder operatie, hebben ze vaak wel heel veel pijn of kunnen niets doen behalve wachten tot ze een datum krijgen van ons. Natuurlijk voel ik dat verdriet met hen, maar ik kan er helaas ook niet veel aan veranderen. Ook op de verpleegafdelingen, onder chirurgen en bij het ok-personeel zijn er ontzettend veel zieken. Soms gaat een operatie dan zelfs om meerdere redenen niet door: én er is geen bed én het ok wordt gesloten door de vele zieken bij het personeel op de operatiekamer. We hadden het zo dus een beetje over corona. Nogmaals: verfrissend dus. We keken even de kamer rond en konden concluderen dat nog niemand van ons corona had gehad. Als ware we het dorpje van Asterix en Obilex en corona de Romeinen. Toen ik het zei klopte mijn collega het af. Niet zeggen fluisterde ze.