Afschaling

Tot mijn eigen verbazing hoefde ik vandaag geen enkele operatie af te zeggen. Het was een dag nadat we een soort code zwart mail hadden gekregen. Het kwam er op neer dat we alleen nog maar operaties konden uitvoeren waarbij we echt niet meer redelijkerwijs een week langer konden wachten of waarbij er anders een soort levensbedreigende situatie zou volgen. Precieze cijfers over de afschaling binnen de chirurgie heb ik niet, maar we konden slechts zo’n tien ingrepen met redelijke zekerheid inplannen, terwijl we normaal toch zeker tussen de dertig a veertig patiënten in de week kunnen opereren. Ondertussen belden er nog wel enkele vaste patiënten die al heel lang op een operatie wachten. Ik zei ze met lood in de schoenen dat ik het ook niet meer wist. Dat er geen enkele garantie is op lucht in de komende weken en dat ik hoopte op beter nieuws in het nieuwe jaar. De mensen die ik sprak waren heel lief, berustend en geduldig. Ook zij horen op het nieuws wat er aan de hand is. Iedereen (bijna iedereen) die wacht op een operatie of betrokken is bij vitale functies binnen het ziekenhuis snapt dat het twee voor twaalf is en dat we echt alles moeten doen om zoveel mogelijk corona-zieken te voorkomen. Des te vermoeiender is het om als je na je werk even op Facebook of op Twitter kijkt te lezen dat mensen klaar zijn met de lockdown, mondkapjes en zegt dat de vrijheden al genoeg zijn ingeperkt.