Afschaling

De druk in de ziekenhuizen loopt op. Met dat in het achterhoofd - en de aankondiging van talloze mogelijke versoepelingen over twee weken - reisde ik vanochtend af naar een ziekenhuis in het midden van het land, waar ik werk. Daar bleek ook dat ook bij ons de situatie zeer zorgelijk is. Het aantal covidopnames blijft onverminderd hoog en zo af en toe loopt het daardoor helemaal vast. Gevolg: opnames van patiënten in de electieve zorg worden afgezegd. Tijdens een overleg om 11 uur hoorde ik al dat er opnieuw 40 procent van het ok-programma bij voorbaat al gesloten zou worden voor volgende week. Dit was een afschaling op een eerder al afgeslankt ok-programma. Toen ik terugkwam uit het overleg was mijn collega aan het bellen. De afdeling bleek vol te liggen: er moesten opnieuw opnames voor die dag afgezegd worden, tenzij er op een andere afdeling elders nog een plekje gevonden zou worden. De stress van het opnieuw heel veel mensen teleur moeten stellen was overal voelbaar. Er kwam vanuit de chirurgie toch nog een poging om nog plek te maken voor patiënten wat ook bij de verpleging tot irritatie leidde: vol is vol, de verpleging is al overbelast. Na veel overlegjes, heen en weer gebel, gepuzzel over welke patiënt wanneer naar huis gaat, kregen we rond 13 uur dan het verlossende woord. Twee patiënten konden blijven, één moest worden afgezegd. Dan is het even je zegeningen tellen, hoewel het verdriet van die ene patiënt die nu toch niet geopereerd kan worden, natuurlijk zeer zwaar drukt op de sfeer. Maar het had deze week veel erger kunnen zijn. Toen ik alweer thuis was kreeg ik het nog weer extra afgeslankte ok-programma van volgende week. Nog eens tenminste vier operatiekamers met patiënten die ik heb gepland, moeten dicht. Daar kwam begin van de avond ook nog eens de mededeling dat Astrazeneca vermoedelijk definitief wordt gestopt voor mensen onder de zestig jaar. Dochter Luna (2 jaar) kan sinds kort een zinnetje dat me hier wel toepasselijk leek: ‘What the hell’.