Among Us

Na het werk en na de koffie wilde Noël naar buiten. Eigenlijk wilde hij wel naar het park, maar hij wilde niet alleen. We besloten dat we dan wel met z’n allen naar buiten zouden gaan, maar dan niet weer naar het park. Na enig zoeken (want we wilden ook niet weer naar de Maaspoort) werd het Natuurgebied Heinis. Het was koud en we waren zo al een half uur verder voordat iedereen warm genoeg was aangekleed. Noël wilde zoals altijd alleen een trui aan. Bij de ingang van het natuurgebied stond een bordje: ‘rustgebied’. Ik moest er om gniffelen. Nu even niet dus. We kwamen na een paar meter al bij een open veld. Aan het veld stonden een paar huizen. Over het veld hingen de kabels van de elektriciteitsmasten die dwars door het gebied stonden. Als er andere mensen langsliepen siste ik naar Noël en Otis - die maar één modus hebben en dat is: schreeuwen - dat ze wat rustiger moesten zijn. Maar zoveel mensen waren er niet. Af en toe kwam er een echtpaar voorbij - meestal met een hond, maar de meeste tijd was er - op ons na - rust. Ik had gedacht dat we gewoon even zouden gaan wandelen, maar Noël en Otis wilden graag Among Us doen. Dé gamehit van 2020. Among Us is eigenlijk een soort Weerwolven. In het spel ben je met een crew op weg naar een vreemde planeet of op een vreemde planeet maar er zijn één of meer ‘imposters’ among us. Aan de overige crew de taak de ‘imposters’ eruit te vissen voordat de gewone crewmembers niet meer in de meerderheid zijn. Aan de imposters zaak om de gewone crewmembers er uit te (laten) stemmen of genoeg van hen om te vermoorden. Duidelijk een kinderspel dus. Ik had speelkaarten meegenomen. Wie de Joker trok was de imposter. De andere drie kaarten waren ‘gewone’ speelkaarten. Luna was ondertussen wat rond aan het lopen en speelde met een tak. We hadden het spel - behalve op de telefoon - ook al eens eerder gespeeld thuis met kaarten en het bleek toen moeilijk voor met name Otis om de kaart voor zich te houden en niet te tonen aan de rest. Ook deze keer weer moesten we Otis er voortdurend aan helpen herinneren de kaart omgekeerd op z’n borst te houden. Uiteindelijk besloot hij de kaart in zijn jaszak te doen. Omdat we maar met z’n vieren waren (en er dus één imposter among us was) volgenden de potjes elkaar in rap tempo op. Als je getikt werd was je vermoord en moest je met één arm omhoog stil blijven staan. Het viel niet echt mee om op een open veld heimelijk iemand te vermoorden, maar het lukte toch een keer om Noël er in te luizen voor een moord die ik begaan had. Na een tijdje had ik er genoeg van en gingen we onder luid protest van de jongens een stukje lopen. Het natuurgebied leek nog kleiner dan de vorige keer dat we er waren en voor we het wisten stonden we na een klein rondje weer bij het grote veld. “Gaan we dan nu weer Among Us doen?,” vroegen ze. Ik graaide in de borstzak van mijn jas naar de spelkaarten. “Nou vooruit nog eventjes dan, want het is koud.”