Amsterdam

Na mijn tweede vaccinatie (in het kader van de SWITCH-studie) had ik nog een paar uur tijd te doden alvorens we met het hele gezin naar Nemo zouden gaan. Zo liep rond 12 uur met mijn dierenpleister op mijn linker bovenarm het Stedelijk Museum binnen. Ik was er een paar jaar geleden ook nog geweest, maar alles voelde onwennig. Ik zag nergens waar ik heen moest. Het was ook extreem rustig, dus achter de meute aanlopen was er ook niet bij. Op goed geluk volgde ik enkele covid-peilen en ik kwam zowaar bij een trap uit - die ik herkende van de vorige keer. Bij elke kamer stond hoeveel mensen er tegelijkertijd binnen mochten zijn, maar vaak was ik de enige, afwisselend met een ouder echtpaar en twee jonge vrouwen van wie er eentje een fotocamera droeg. Toen ik de route had afgewerkt kon ik nog naar de tijdelijke tentoonstelling van Bruce Nauman met video-installaties en veel neon-kunstwerken. Ook daar was ik redelijk vlot doorheen. Dat er maar vier mensen in een ruimte mogen heeft - ook als het rustig is - iets opjagends. Daarna wist ik het ook niet meer. Alle peilen die ik vond wezen naar de uitgang en omdat ik geen zin had om te zoeken liet ik me gewillig naar buiten leiden. Via het Moco en het Museumplein liep ik richting het Rijksmuseum. Ook buiten was het voor mijn gevoel abnormaal rustig. Toen ik dichter bij het Rijksmuseum kwam en een foto wilde maken zag ik tot mijn verbazing dat ik al vrijwel in de rij stond om het museum naar binnen te gaan, tientallen meters voor het gebouw. Ik liep de rij voorbij. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit. Pandemie of niet, het is blijkbaar altijd druk bij het Rijksmuseum. Ik liep verder het centrum in en passeerde twee vrouwen. De ene vrouw vroeg aan de andere: ‘Hoe laat leven we,’ een zin die sinds 1989 niet meer was gebruikt in Nederland. Ik keek op mijn telefoon en zag staan dat het 13:24 uur was.