Anjo (2)

Op de dag nadat ik hoorde dat oud-collega Anjo was overleden en de dag dat we weer eens een persconferentie voor de kiezen kregen (jeej nieuwe maatregelen), moest ik ook in het AMC aan het werk. Vanaf morgen gaat de horeca weer om 00:00 uur dicht, wordt het testen voor toegang zonder anderhalve meter weer ingedamd en zijn testen nog maar 24 uur geldig als toegangsbewijs. Tot zo ver het coronanieuws. Ik was vandaag alleen op dus ik mocht zelf het kantoor van het slot halen, de lichten aanklikken. Ik liep voordat ik de computer aanzette nog een extra rondje langs Anjo’s oude bureau. Aan het geblindeerde raam naast haar plek zag je nog de sporen van de plakkertjes van de babyfoto’s zie ze daar tot haar pensioen had hangen van collega’s. Vond ze leuk, die babyfoto’s. Ook mijn dochter hing er, tot haar afscheid in oktober, tussen. Tussen het werk door zocht ik nog even naar het laatste appje van Anjo, na haar afscheid. ‘Nogmaals dank voor de tijd die ik met jullie door mocht brengen op het planbureau en jullie mooie beeltje. En….. wie weet tot ziens.’ Er kwam geen tot ziens. En het voelde ook wel een beetje gek om haar traumapatiënten te plannen vandaag, in de wetenschap dat ze er echt niet meer is. De rest van de ochtend nam het werk - er was meer dan genoeg te doen - het weer over van het centiment. Toen ik eenmaal in de trein zat na mijn werk keek ik nog even snel op Mensenlinq of er toch niet toevallig een rouwadvertentie online stond ergens. Maar die was er niet.