Beddenproblemen

Op Station Amsterdam Bijlmer ArenA waren er best nog wel wat mensen, al was het wel een stuk rustiger dan op de dagen (woensdag, donderdag, vrijdag) dat ik normaal de trein naar m’n werk neem. Ik liep via de roltrappen van het treinperron naar de metro, waar het echt maar een handjevol mensen stonden te wachten. De metro die op de borden stond kwam niet. Een minuut of zes later stopte er wel één en ik stapte in en ging zitten. Het hele bankje was verder leeg. Ook bij Holendrecht stapten er maar enkele mensen uit. Toen ik het nieuw aangelegd voetpad afliep en bijna bij het bruggetje vlak voor het ziekenhuis was, keek ik voor het eerst om. Tientallen meters verder liepen twee mensen, maar dat was het. Even begon ik echt aan mezelf te twijfelen. Is het wel echt maandag? Heb ik me in de tijd vergist? Ik dacht aan de berichten dit weekend in de media over horror treinen, waarin iedereen weer opgepropt zou zitten of staan omdat de Universiteiten ook weer bijna open gaan. Deze ochtend was dat alvast niet het geval en ook in het ziekenhuis was het ongewoon uitgestorven. Menig wappie zal bij een blik op het Voetenplein zeggen: zie je wel de ziekenhuizen zijn leeg! Gelukkig bleek eenmaal boven dat ik ‘gewoon’ op tijd op m’n werk was op een doordeweekse dag. Mijn collega was al druk bezig met het regelen van bedden voor een operatie van woensdag. Zo rustig als het beneden op de pleinen was, zo vol liggen immers de afdelingen. Niet alleen door covid-opnames natuurlijk, ook het gebrek aan personeel (of ziekte van personeel) is een groot probleem, waardoor bedden die we eigenlijk nodig hebben voor de planbare zorg, worden ‘gesloten’. Vooral de covid-opnames zijn frustrerend. Bij veel met covid opgenomen patiënten staat dat ze niet gevaccineerd zijn van jong (16 jaar) tot oud (dik in de zeventig) komen mensen die de prik niet moeten op bedden te liggen die we juist zo hard nodig hebben om achterstallige planbare zorg in te halen, of om de achterstanden tenminste niet verder te laten oplopen. Met nog een cappuccino erbij lachen mijn collega en ik als boeren met kiespijn over de beddenproblemen in het ziekenhuis. Als ik even later iemand voor volgende week wél kan inplannen is die persoon zo dankbaar dat het bijna ongemakkelijk wordt. Ik aanvaard de complimenten in de wetenschap dat er ook zoveel niet doorgaat.