Begraafplaats

Het was droog, af en toe was het zelfs zonnig en dus gingen we met z’n allen naar buiten voor een wandeling. Deze keer naar Orthen, een wijk verderop met een fort, een leuk dierenparkje en half liggend op een heuvel, waardoor we aardig moesten klimmen om boven te komen. Op het bijna hoogste punt was een huis te koop en kwamen we een moeder tegen van Noël en Otis’ oude school. Toen moesten we nog een straat door en waren we bij de ingang de begraafplaats. Daar waren we ooit al eens doorheen voordat we kinderen hadden en het was in de herinnering van Marjolein heel mooi. En dat was het ook wel. Het was heel weids opgezet, er stonden mooie bomen en het eerste stuk waar we doorheen liepen was ook best stijlvol ingericht. Mooie, ingetogen graven met veel ruimte er tussen. We liepen langs een grasstrook met veel bloemen er om heen, van ‘Tommie’ die minder dan een maand geleden was overleden. Later zagen we graven van mensen die waren geboren in het jaar dat de Titanic zonk, en soms zelfs van mensen uit 18-zoveel. Daarna kwamen we zelfs graven tegen waar de naam en/of de datum van geboorte en overlijden niet meer was te lezen. We liepen door richting de uitgang en kwamen langs het kitsch-wijkje. Hier stonden de meest wanstaltige graven. Allen enorm groot, kitscherig, maar vooral oerlelijk. Een graf voor een jong meisje waarbij stond ‘je bent onze tijger’ met een levensgroot beeld leeuw. Daar achter waren zeker drie precies dezelfde afschuwelijke stenen met elk dezelfde Maria-beeltenis. Het ene graf was nog lelijker dan het andere. We gingen een ander pad langs en liepen weer naar de uitgang, maar niet voordat we nog langs een aantal oerlelijke stenen kwamen.