Het is een vrij nieuwe trein, waar je altijd veel te lang in zit om vervolgens aan te komen in een plaats waar je toch niet wilt zijn. Nou valt dat laatste mee dit keer, de bestemming is Groningen. De stemming in de coupe is ronduit gespannen omdat enkele dames vinden dat ‘stilte’ niet voor hen geldt in de stiltecoupé. Het woord tuttebel valt zelfs even, maar doemt ook langzaam weer weg.
Op schoot ligt het boek van Martin Bril, Gloriedagen. Omdat sommige verhalen ronduit vervelend zijn, ligt het nu met de paarse kaft naar boven. Gelukkig staat er geen foto op de achterflap. Wie dat ooit bedacht heeft moet afgeschoten worden. Aan het einde van een film krijg je toch ook geen foto in beeld van de regisseur? Het leidt alleen maar af zo’n foto en het voegt niets toe aan het boek, als het goed is. In de krant ook zoiets. Krijg je bij een artikel een foto van Jan Huppel. Alsof het de inhoud meer waarde geeft.
Wat ook zo gênant is, dat is zo’n recensie-tekst op een boek. Dat heeft dit boek dan weer wel. Lijkt me sterk dat dit een idee was van Martin zelf, maar als schrijver heb je waarschijnlijk niet zoveel te zeggen over die dingen. Volgens de verkoopjongens doet een boek het beter als er achtop staat hoe goed het is. ‘Beknopt, maar zeer subtiel en raak, en geestig bovendien’, zegt Trouw. Het is nietszeggend natuurlijk, maar positief. Leuker zou het zijn als op de achterflap de meest negatieve tekst-recensies zouden staan. ‘Niet om door te komen zo saai’, aldus De Telegraaf. Ja, dat lijkt mij wel wat voor mijn boek.
Comments