Bellen

Je hebt - blijkbaar - (minimaal) twee soorten mensen. Zij die in de trein graag hun rust pakken en daarom Eerste Klas gaan zitten, of in een rust- of stiltecoupé (moi). En zij die elke stilte moeten opvullen en gewoon gaan zitten bellen of met reisgenoten in de trein gaan lopen kleppen, ongeacht waar ze zitten. Zo lang als ik me kan herinneren zijn er stiltecoupés, maar er zijn nog altijd mensen, zoals de man die op dit moment een rij voor mij zit, die zonder te kijken een treinstel inlopen en net doen alsof ze thuis zijn. Als ik met mijn kinderen in de trein zit - die het meest luidruchtige zijn van heel Nederland - zoek ik in een trein net zo lang verder tot we ergens kunnen zitten waar mensen niet verwachten dat je stil of bijna stil bent. Dat is toch het minste wat je kunt doen. En kom je wel een keer per ongeluk met je gezelschap in een stiltecoupé terecht, dan hou je een keer een ritje je mond. Zo moeilijk is het niet. De man die een rij voor mij zit praat een of andere buitenlandse taal die ik niet herken. Hij werd zojuist door de man die weer voor hem zit op zijn schouders getikt. Die man wees naar het woordje ‘silence’ op de beregende ramen. De man voor mij deed alsof hij gek was en voelde of het raam vies was, daarna ging hij een beetje betrapt verder met zijn belangrijke telefoontje. Deze keer wel iets minder hard, hij hield nu het microfoontje iets dichter bij zijn mond, maar zeker niet minder irritant. Terwijl ik dit typ is het stil geworden in de rij voor me, al kijkt de man, zo zie ik in de weerkaatsing van het raam, nog wel dreigend naar zijn telefoon. Hij lijkt te denken: zou ik mijn krediet verspelen als ik nog een telefoongesprek begin? Ik kan je alvast het antwoord verklappen: ja.