Bingo

De Evenementenhal was om 20 uur open gegaan, we waren er om kwart over, maar de zaal was al vrijwel helemaal vol. We werden naar een tafeltje op de eennalaatste rij verwezen, waar een tafeltje met vier stoelen stond. Met vier bingoboekjes in de hand mochten we plaatsnemen. Er kwam direct een karretje met chips en snoep langs en bestellen mocht via een QR-code, dan werd het eten en drinken aan je tafeltje bezorgd. Noël wilde bij het podium kijken wat de prijzen waren en kwam terug met enthousiaste verhalen over kuhle auto’s die hij kon winnen. Ik probeerde de verwachtingen te temperen maar hij had inmiddels autowielen in z’n ogen. Toen de bingo eenmaal begon, was hij driftig mee aan het strepen, al viel er veel af te strepen: zowel hij als ik hadden nauwelijks goede cijfertjes. De ene na de andere tafel kreeg een bingo, één mevrouw met een dochtertje ging zelfs voor een tweede keer naar voren. Noël had er al geen geloof meer in na drie velletjes (van de vijf) zonder prijzen. Hij zag bovendien de ene na de andere auto in de handen van andere kinderen verdwijnen. “Eigenlijk hoef je ook niets te kunnen voor bingo he,” zei hij na een tijdje. Nee, behalve opletten. In de pauze ging de muziek op standje gehoorbeschadiging waarna Noël zijn oren bedekte. De iets te jolige presentator (maar precies jolig genoeg om een bingo te presenteren) kwam terug. Ik keek om me heen en zag hele normale mensen heel serieus getalletjes afstrepen omdat ze nou eenmaal op een balletje stonden en bedacht me dat ik nu waarschijnlijk een getal gemist had omdat ik niet aan het opletten was omdat er bitterballen bij ons tafeltje werden bezorgd. Otis wilde 10 van de 12 bitterballen, zei hij. Noël nam nog een paprikachipsje. Toen ook de laatste volle bingokaart niet de onze bleek gingen de deuren open. De keiharde muziek deed de mensen naar buiten stormen.