Binnen

Dag twee van de quarantaine begon met goed nieuws: Marjolein’s testuitslag kwam om kwart voor zeven binnen: negatief. Even later ging de wekker. Noël en Otis zaten al op de bank te kijken naar Dylan Haegens, ik zette koffie. Eenmaal op zolder kon mijn werkdag beginnen. Gelukkig waren er wat mailtjes waar ik mijn tanden in kon zetten. Zo werd het alvast een minder saaie werkdag als de meeste andere dagen de laatste tijd. Ik had immers ook nog wel wat voorwerk te verrichten voor ingrepen die we in januari wilden gaan doen. Zo nu en dan ging ook de telefoon. Een collega belde ook op, om te vragen hoe het nu ging. Ze ging ook proberen mijn kerstpakket op te halen. Dat zou ik eigenlijk vrijdag gaan doen, maar aangezien ik deze week het huis niet meer uit mag, laat staan dat ik naar het ziekenhuis mag komen, had ze aangeboden het pakket op te halen. Van een andere collega had ik gisteren al gehoord dat het zou gaan om een rugzak met inhoud. Altijd handig. Ze vroeg nog hoe de quarantaine ging. Ik vertelde dat alles prima was en dat we vooral heel erg baalden dat we nu de begrafenis zouden missen. Mijn collega - nuchter als altijd - zei dat het jammer was, maar er waren ook wel belangrijker zaken. Namelijk dat iedereen gezond zou blijven. Ik moet zeggen dat vijf dagen binnen zitten nou ook niet de zwaarste straf is die je voor mij zou kunnen bedenken. Ik kan thuis werken, ik heb vandaag voor het eerst boodschappen thuis laten bezorgen met Picnic (werkte als een trein! Je kon zelfs zien wanneer de bezorger de straat in zou rijden), dus ik hoefde het huis niet meer uit. Geen overbodige vitamine d meer voor mij. Nee heerlijk de hele dag in m’n pyjama thuis en kunnen zeggen: je wat hebben we het zwaar he, zó jammer dat we binnen moeten blijven.