NIJMEGEN – Voor wie hem niet kan of wil lopen is een middagje kijken naar de vierdaagse een goed alternatief om de sfeer te proeven.
Al jaren doen mensen om mij heen mee aan de vierdaagse van Nijmegen, mijn familie komt er zo ongeveer vandaan. Mijn opa woont zelfs aan de route en in juli gaat het dan ook veel over blaren, kilometers en Fons de Poel. Net zo vaak is mij al gevraagd waarom ik zelf niet meeloop en het antwoord is simpel: fysiek onmogelijk. En dat is wel even slikken als je hoort dat de oudste deelnemer tweeënnegentig jaar is, maar als ik vijftig kilometer ga lopen gaan mijn knieën en wellicht enkels en heupen heftig protesteren.
Maar kijken naar de vierdaagse kan ik wel. Althans, dat blijkt dus ook nog moeilijker dan gedacht. Jaren geleden zaten (het grootste deel van de dag moesten we staan want er waren maar twee zitplaatsen voor een stuk of acht personen) we ook langs de kant van de weg tijdens de intocht van de vierdaagse, vlakbij Nijmegen. We hadden drinken en eten en ‘gezellige’ muziek op de achtergrond, en dus twee stoelen, maar ik heb zelden zo’n zware middag gehad als toen. Probeer maar eens uren lang naar een weg vol mensen te staren op zoek naar bekenden. En maar klappen. Dit was voor het tijdperk van de mobiele telefoon. Uiteindelijk hebben we wonder boven wonder iedereen zelfs nog gezien; mijn tante had bloemen mee voor de ‘helden’.
Dat is inmiddels jaren geleden, en dit keer ging ik een eigen poging wagen. Na een goed en stevig ontbijt bij de McDonalds tussen Malden en Nijmegen stonden we vol goede moed langs de kant van de weg, op een overzichtelijk punt. Om de kans nog groter te maken dat we bekenden zouden zien, hebben we onze exacte locatie doorgegeven, met herkenningspunten en al. We waren tot op de meter te traceren, maar waar we ook keken: geen lopers. Ja, we zagen wel bekenden, maar niet de mensen die we hadden ge sms’t en ja we zagen wel lopers, maar niet goede. Een paar minuten nadat ze waarschijnlijk voorbij zijn gelopen ging de telefoon: gemist, ze waren al honderden meters verder.
In de volle zon hebben we vervolgens onze eigen eendaagse gelopen, want vanaf waar wij stonden was het nog wel een uurtje lopen naar de finish. Op weg naar de feesten in de stad. En langs de kant van de weg lopen is op sommige plaatsen nauwelijks te doen door de drukte, waar mensen bij elkaar klonteren langs geïmproviseerde bierstandjes. Maar over de weg lopen tussen allemaal mensen die al vier dagen afzien voelt ongepast. Helemaal leuk werd het toen het begon te regen, kijkhard regenen. Nog altijd niet heel erg: het was lekker verfrissend, maar er zijn altijd mensen (en het zal je verbazen hoeveel!) die het normaal vinden om in een volle mensenmenigte een paraplu op te steken, zonder daarbij op een oog meer of minder te letten.
De middag verregende verder, en uiteindelijk belanden we – via de buitenpodia in het Valkhof en een ritje in het reuzenrad aan de Waal – in een café/ restaurant midden in de stad. Omdat beneden alle tafels gereserveerd zijn worden we naar boven geleid door een moeilijk kijkend blond meisje. Een halve liter bier bestellen blijkt op zo’n dag niet mogelijk te zijn, bovendien krijgen we het drinken uit plastic bekertjes en is een cappuccino bestellen helaas niet mogelijk boven (als we bijna weggaan zie ik dat dit voor andere tafels boven schijnbaar niet geldt). De prijzen zijn gelukkig wel hetzelfde als anders. En als het eten op is, is het wel eindelijk droog. Uitgeput van de vele kilometers lopen struinen we richting het station. Een paar uur eerder dan voorzien. Misschien volgend jaar maar weer een poging wagen.
Comments