Bolletjes

“Papa, wat is dit nou?” Nieuwsgierig komt mijn zoon, in zijn pyjama aangelopen. Het is al tegen half vier ‘s middags en hij weigert te gaan slapen. Tussen twee vingertjes heeft hij een doorzichtig balletje dat nog het meeste weg heeft van een veel te groot uitgevallen zoutkorrel of klein uitgevallen hagelsteen “Ik weet niet wat het is,” zeg ik oprecht, terwijl ik het ding nu tussen mijn vingers beweeg om beter te kunnen kijken. Ik leg het bolletje op de vensterbank. Mijn zoon wandelt weer naar de hoek van de kamer waar hij het balletje gevonden had op de grond en komt een paar seconden later weer bij me terug met nog één. Hij kijkt hoopvol naar mij, alsof ik nu wel zou kunnen weten wat hij voor bijzonders heeft gevonden. Ik leg het bolletje bij de andere en leg preventief uit dat het in ieder geval niet is om op te eten. Je weet maar nooit. “Eten!” roept zoon nu met een ondeugende glimlach. “Nee niet eten!”, zeg ik beseffend dat ik er nooit over had moeten beginnen. Als ik omkijk zie ik nog veel meer bolletjes op de grond liggen, alsof er ineens een nieuwe bron is aangeboord. Mijn zoon gaat er even gehurkt bij zitten, maar besluit dan dat hij zijn aandacht maar beter weer op ander speelgoed kan richten. Even later rijdt er een auto met spoor over mijn buik.