Bommetje

We hadden vorige week een keurige uitnodigingsbrief ontvangen na afloop van de zwemles. In de week van 11 oktober werden ouders uitgenodigd om aan de waterkant te komen kijken om uitleg te ontvangen over de zwemles. Ik was het eerlijk gezegd alweer vergeten tot Noël vandaag in zwemkleding en al al klaar zat in de kleedruimte, wachtend op de bel voor de les. Zat ik dat met mijn trui (het is altijd 50 graden in het zwembad) en mijn koptelefoon, denkend dat ik even drie kwartier tijd heb voor mijn favoriete podcasts. Nee dus, ik mocht luisteren waarom Noël bepaalde oefeningen kreeg en wat ze daarmee zouden leren. Dacht ik tenminste, want niet dus. De jufvrouw keek wel onze (er zat nog één andere vader met een ouder kind die zich had vereenzelvigd met een telefoon) kant op, maar begroette ons niet eens. Ze gaf ook geen uitleg en vroeg zelfs niet of we iets wilden weten. De hele les deed ze net alsof ik en de andere vader er niet zaten. Noël sprong door een gat en daarna nog door een ander gat. Even later moesten ze een sprong en een slag kiezen. Noël koos telkens voor het bommetje en iets wat nog het meest leek op borstcrawl. De juf was ondertussen verderop met andere kinderen bezig. Ik vroeg Noël - zijn oefening was aan mijn kant van het bad - of hij niet moest afwisselen. Hij deed liever bommetjes. Daarna moest Noël met een rubber staaf op z’n borst baantjes trekken. Uiteraard floepte het ding om de paar meter alle kanten op, tot hilariteit van hemzelf. Ik keek nog wel boos zijn kant op, maar hij deed alsof hij het niet zag. Toen het zwemvest weer aan moest en de les voorbij was verwachtte ik nog een korte Q&A met de juf, maar die was alweer met de kinderen van de volgende les bezig. Het bleef dus bij kijken vanaf de waterkant. Dat had ik boven in de hal door het raam ook wel kunnen doen. Daar was het ook nog eens geen 50 graden en had ik ondertussen al gemakkelijk een podcast-afdeling uit gehad.