Bryan Roy

Ik heb mijzelf hier al eens afgevraagd hoe we straks - als alles weer (enigszins) normaal is, verder moeten met de wappies. De mensen dus moedwillig nepnieuws verspreiden omdat ze geloven in een complot van enkele wereldleiders die de samenleving willen controleren. Of zij die nepnieuws verspreiden over het vaccin, de ziekenhuiscijfers, medicijnen, enz. Vandaag vroeg ik mezelf ook af hoe het verder moet met de wappie-BN’ers. Zien we ze over een paar jaar gewoon weer bij Op1 praten over hun nieuwe hit of een net uitgegeven boek? In hoeverre accepteren we dat deze mensen ‘fout’ zijn geweest tijdens covid en mensen hebben bedreigd (Bryan Roy), of onjuistheden hebben gedeeld over de risico’s van vaccinatie (Marga Bult, Tim Douwsma)? Ik denk dat het lastig wordt voor mij - en met mij velen - om hen ook nog op andere vlakken serieus te nemen. Net als dat ik het toch altijd net wat lastiger vind om naar Tijs van den Brink te luisteren op de radio, in de wetenschap dat hij ook in God gelooft. Aan de andere kant: gelukkig zijn we allemaal verschillend en denken we niet overal hetzelfde over. De veelzijdigheid maakt de mens ook mooi. Maar als ik bijvoorbeeld aan Bryan Roy denk is mijn beeld nu toch wat vertroebeld. In de zinderende Amerikaanse hitte in 1994, het WK, de witte shirts van het Nederlands elftal, de goal tegen Marokko - niet zo heel ver voor het einde van de wedstrijd - en de ontlading die volgde. Mijn beeld van hem is voor altijd veranderd. Al blijft het WK van 1994 voor mij wel voor altijd het toernooi waarin ik heb leren houden van voetbal.