Carnaval, doe jij de afwas?

Ook gisteren nog las en hoorde ik wat speldenprikjes over de 11-11 viering van donderdag. Ik zal - als carnavalvierder - proberen uit te leggen hoe het voelt. We hebben allemaal - zo eind september - een uitnodiging gekregen voor een groot feest: corona is - min of meer - voorbij. We hebben ons grotendeels laten vaccineren, lang aan veel maatregelen gehouden: kortom, tijd voor een feestje. Ik - carnaval - ben ook uitgenodigd, maar ik moet wel later komen: pas om 11 over 11 in de avond om precies te zijn. Iets met drukte spreiden. Het feestje begint wel vroeg op de avond met alle andere mensen: alle remmen gaan los. We doen niet meer aan afstand houden, mondkapjes mogen af en slechts op enkele plekken in de feestzaal moeten we onze QR-code bij de hand hebben: daar waar de drank wordt verkocht. Vinden de kasteleins natuurlijk niet leuk, maar sommigen gaan daar morrend mee akkoord, anderen knijpen regelmatig een oogje dicht als iemand zonder QR-code toch naar ‘de veilige zone’ wil. De drank vloeit rijkelijk. Hugo en Ferd zingen een lied (mondkapje waar ga je hene) terwijl Mark tegen iedereen horen wil dat alles weer mag maar dat ‘we een eigen verantwoordelijkheid’ hebben. Niemand in de zaal voelde zich aangesproken overigens: we zijn immers bijna allemaal gevaccineerd of hebben ons erg lang aan de regels gehouden. Iedereen heeft een verzetje nodig. De tijd tikt lekker weg. De avond vordert: het wordt negen uur, tien uur, half elf, maar ineens beginnen er toch wel erg veel mensen te hoesten en naar adem te happen. Hugo en Mark, die daarnet nog het ene biertje na het andere aan het wegtikken waren, kijken ineens wel zorgelijk. Iemand uit de zaal vraagt of het toch niet eens tijd wordt om wat meer afstand te houden, of mondkapjes te gaan dragen of de QR-zones uit te breiden (of tenminste te zorgen dat er gehandhaafd wordt op de QR-codes). Mark en Hugo kijken elkaar aan: neuh, zoveel mensen zijn er toch niet ziek. De avond is nog lang en bovendien: we zijn toch bijna allemaal gevaccineerd. Er gaat weer een half uur voorbij; elf uur nu: het aantal zieken is inmiddels verzesvoudigd: overal in de zaal wordt nu luid gehoest. De dj kijkt zorgelijk. Her en der beginnen mensen te roepen dat het misschien tijd wordt om het feest te beëindigen. Laten we het nog heel even aanzien, zeggen Hugo en Mark. Bovendien: wat zouden we moeten doen? We denken er nog even over na en wie weet valt het allemaal wel mee. Het wordt 11:10 uur: ik - carnaval - maak me klaar om het feest te betreden. We hebben inmiddels gehoord dat er toch wel veel mensen ziek zijn. Enkele mensen die ook op het feest waren en inmiddels al naar huis zijn, appen me: kan je niet beter thuis blijven? Er zijn toch wel veel mensen ziek. Net als ik de zaal betreed, het is precies 11:11 uur beginnen mensen die de hele avond hebben staan zuipen, elkaar hebben staan aflebberen en staan zingen te roepen met een dronken tongval: dit kan zo niet langer: stoppen! Mark en Hugo zien het ook hoofdschuddend aan hoe ik de dansvloer betreed en een biertje bestel. Ze grijpen niet in, maar aan alle kanten krijg ik verwensingen naar mijn hoofd: schande dat je nu gaat dansen terwijl er zoveel mensen ziek zijn! Maar ik ben er net, schreeuw ik terug. Bovendien blijf ik in de QR-zones. Belachelijk roept weer iemand anders. Carnaval, laten we er mee stoppen, dit is niet verantwoord meer, doe jij even de afwas, klinkt het. Terwijl de rest van de zaal de hele avond heeft staan hossen, kijkt iedereen nu boos naar carnaval. Wij (ik) hadden (had) beter moeten weten. Het is allemaal de schuld van carnaval roept iedereen die daarnet nog zelf flink stond te feesten. Er circuleren allemaal filmpjes waarop veel te dicht op elkaar sta te drinken. Wacht maar, over drie weken zijn we allemaal ziek, roept de laatste mede feester, terwijl hij de zaal verlaat. Ik drink nog even m’n biertje op en verlaat ook de zaal en doe het licht uit. De afwas laat ik toch maar staan.