Congres

Als ik achter mijn computer zit in een poging wat te werken, zie ik een tweet voorbij komen over een bom dreiging bij het FIFA-congres. Dat is waar ook. Vandaag wordt (als de bom niet af gaat) de bijna tachtigjarige (!) Sepp Blatter vrijwel zeker opnieuw gekozen als voorzitter van de door en door corrupte wereldvoetbalbond. In een poging live-beelden van het congres te zien, stuit ik op de beelden van gisteren, de eerste dag van het congres. Een anderhalf uur durend Youtube-filmpje laat de openingsceremonie zien. In het licht van de omkopingen, de vriendjespolitiek, de 1200 doden bij het bouwen van stadions in Qatar voor het WK, oogt de uitbundige ceremonie onwerkelijk. Er is blijkbaar niemand geweest die in de loop van de week er aan het gedacht de show te schrappen of te versomberen. Onder begeleiding van een muzikant worden alle vlaggen van FIFA-leden het theater in gedragen. De Zwitserse journaliste, die er in haar rode galajurk uitziet alsof ze zo uit een modellenbureau is komen lopen, rept in haar openingspraatje met geen woord over de opgepakte FIFA-bestuurders. Wel roemt ze de verbroedering die voetbal en dus de FIFA, brengt. Dan mag eindbaas Sepp Blatter, onder begeleiding van muziek die niet zou misstaan in een overwinning scène van een sportfilm, het podium op. ‘Het zijn moeilijke tijden,’ vertelt hij bedrukt. De gouden FIFA-letters op zijn stoel schitteren ondertussen de zaal met FIFA-leden in. Blatter, voorzitter van de organisatie die zijn stemmen aan WK-kandidaten verkoopt en 1,5 miljard op de bank heeft staan, hekelt dan de zucht naar geld en macht. Als Blatter onder luid applaus weer in de zaal plaatsneemt worden de vlaggendragers bedankt. Voor de tweede keer deze avond benadrukt de modellerige journaliste dat zij hier vrijwillig staan. Straks denken ze nog dat we óf slaven gebruiken óf met geld smijten, lijkt de organisatie te hebben gedacht. ‘Zeg dat van die vrijwilligers nog maar een keertje.’ Er volgt een show met lichteffecten, waardoor het net oogt alsof de dansers voetbaltrucjes doen. Dan komt er een niet onknappe dame het podium op met een alpenhoorn. Ze wordt begeleid door grijze mannen van (bijna) pensioengerechtigde leeftijd. Allen, ook de vrouw, in Oostenrijkse klederdracht. Ze spelen en zingen een soort dodenmars. Het zou op een begrafenis van een voetbalbond niet misstaan. Er volgen nog meer dansers, zangers en opnieuw dansers, een violist, enkele oersaaie speeches, een zangeres. Na een eindlied (?) waarin alle zangers, zangeressen en muzikanten nog eens samen een liedje zingen over sterren en ‘magic’ die ‘in the air’ is, worden de leden uitgenodigd voor het eten. Zonder ironie zegt de blonde journaliste dat ze daar door kunnen gaan met het vieren van de voetbalwereld’. Iedereen lacht en zwaait terwijl de muziek langzaam zachter wordt. Er is niets aan de hand mensen, er is niets aan de hand.