Op de ochtend dat Luna voor het eerst naar de peuterspeelzaal ging en stond te springen want zoveel zin had ze er in, stond ik met Noël en Otis in een enorme hal te wachten op een coronatest. Noël en Otis kwamen beide gisteren snotterend en hoestend uit school en omdat ik ook weer aan het hoesten was, heb ik ons toch maar aangemeld voor een coronatest. Daardoor mocht ik helaas niet mee met Luna naar de peuterspeelzaal om haar uit te zwaaien. Een paar minuten nadat ze deze zonnige morgen waren vertrokken kreeg ik wel een super enthousiaste foto. Daar stond ze lachend en met haar armen wijd om aan te geven dat ze er ‘zoooooveel zin’ in had.
Twee uur later zijn we dus in de enorme hal van de Brabanthallen. Ik voor mijn derde test daar, Noël en Otis voor het eerst (gelukkig). Ze zien er grappig uit, met elk een veel te groot mondkapje. We werden naar een plek bij rij 8 geleid, maar eerst waren er een paar auto’s aan de beurt; volgens Otis althans: ‘Hebben die auto’s ook corona?’ Daarna gingen ze - het duurde nogal lang voordat we aan de beurt waren - aanwijzen welke auto’s ze mooi vonden. Vooral de zwarte BMW een rij verderop viel in de smaak. Na een paar minuten was er nog één auto voor ons. Helaas zaten er twee of drie kinderen in, die allemaal getest moesten worden. Het eerste kind bleef gewoon in de auto zitten en deed zelf het raampje open. In een paar seconden was het stokje in zijn keel en een ander stokje in zijn neus geweest en ging het raampje dicht. Toen was het jongere zusje - ik schat een jaar of vijf - aan de beurt, maar dat ging een stuk moeizamer. Ze zaten aan de andere kant op haar in te praten, dus we konden het niet goed zien. Het duurde echter zo lang dat ik een beetje ongeduldig om me heen begon te kijken.
Het leek me voor de jongens ook niet erg fijn om zo lang te wachten terwijl het inmiddels gillende en huilende meisje weigerde de test te laten uitvoeren. Nog weer een paar minuten later komt er dan eindelijk iemand naar ons toe: er komt een nieuwe teststraat beschikbaar en we mogen helemaal terug lopen naar de ingang, bij teststraat twee. Een aardige vrouw vertelt de jongens wat er zo gaat gebeuren en zegt dat het allemaal wel goed komt. ‘Het voelt een beetje alsof je tijdens het zwemmen onder water komt.’ Noël, die als eerste mag, begint direct een heel verhaal over dat hij dat bij zwemles ook wel eens heeft. Na twee keer een halve seconden met het stokje te hebben geroerd zit de test er alweer op. ‘Weet je wel wat er nu mee gebeurt?’, vraagt de vrouw. ‘Ja, dat heb ik al bij het Jeugdjournaal gezien,’ aldus de wijsneus. Als ook Otis - zonder noemenswaardige problemen - en ik de test hebben gehad, krijgen de jongens elk een diploma met hun naar er op. ‘Hé, dat is weer een andere dan mijn klasgenoten hebben gehad,’ weet Noël. We bedanken de vrouw voor het geduld en lopen weer naar de uitgang. Ik vraag of het nog pijn doet. Ze voelen het wel een beetje maar echt pijn doet het niet.
Komentarze