Dag 737

Op dag 737 van de pandemie is het dan zover: twee dieprode streepjes zijn zichtbaar op mijn zelftest. Je zou bijna zeggen het moest er een keer van komen, maar ik ken nog best wat mensen die nog altijd nooit corona hebben gehad. Deze week was het natuurlijk carnaval en ik heb daarbij de afweging gemaakt: ga ik het dit jaar overslaan of neem ik bewust een risico en doe het daarna wat rustiger aan. Het is herfstvakantie dus ik ben de afgelopen dagen (na een negatieve zelftest) toch twee dagen op pad geweest. Ja ik had een beetje pijnlijke keel en was licht verkouden, maar dat ben ik feitelijk in meer of mindere mate al de hele winter. Ook had ik woensdag het koud gehad en voelde daarna juist heel warm aan, voelde me niet helemaal fit, maar ik dacht oprecht dat ik een kater had. Bovendien was ik negatief getest en wil je de kinderen natuurlijk ook een leuke vakantie bezorgen. Daarbij heb ik geprobeerd zoveel als mogelijk ook mensen een beetje ontlopen, maar dat is - eerlijk is eerlijk - natuurlijk niet de volle twee dagen altijd gelukt. Toen ik op vrijdagmiddag - ik was inmiddels in de Efteling - het bericht kreeg dat degene met wie ik vier dagen lang enkele uren per dag carnaval had gevierd, positief was getest (weliswaar met een heel licht streepje, maar toch), vreesde ik al voor het ergste. Waar ik er 737 dagen aan had kunnen ontsnappen, was ik nu toch ‘geveld’. Sinds gisteravond heb ik me op de zolderkamer gepositioneerd en ik moet bekennen dat ik me eigenlijk al heel snel aan het vervelen ben, nadat ik alle tv-programma’s die ik de afgelopen dagen gemist had, al had teruggekeken. Ik heb nog altijd lichte keelklachten, ben (neus)verkouden, maar voel me verder ‘oké’. Toen de keuze kwam: to carnaval or not to carnaval, wist ik dat dit zou kunnen gebeuren. Maar ik wist ook dat als ik het niet door carnaval zou krijgen, de kans groot was dat ik het op een andere manier alsnog zou kunnen oplopen (al was het maar door anderen die wél carnaval zouden vieren en vervolgens zonder mondkapje op naar de supermarkt gaan). Beter dan maar doen wat je het liefste doet en hopen dat de klachten verder meevallen. Al moet het ergste nog komen: mijn collega’s appen dat ik nu toch positief ben. Ik ben de eerste op ons kantoor…