Dagje in de stad

In het winkelcentrum zou een kerstmarkt zijn. Er stonden inderdaad enkel kraampjes opgesteld in de gangen, maar de meeste waren nog leeg. Als er wel wat in lag, waren het toastjes (Aldi), folders (visboer), of appelflappen (Albert Heijn). Kerstspullen, lagen er nauwelijks. Noël en Otis, hadden hun zinnen gezet op de Intertoys. Luna was vanuit de draagdoek aan het rondkijken, en ik liep achter de jongens aan en riep dingen als ‘alleen kijken met je ogen’ en ‘ja maar jij wil alles wel hebben voor je verjaardag’. Toen er een prijsbordje met step omviel heb ik ze gesommeerd de winkel te verlaten. We moesten nog even wachten op de bus, dus ik deed met mijn beste ‘ik heb geld nodig’ blik, net alsof ik geld moest pinnen in het ING-kantoortje naast de bushalte. Het was nog niet eens zo zeer de kou, maar vooral de harde wind.

Zo’n twintig minuten later stonden we in de Sint Jan en volgden de bordjes ‘kerststal’. Toen we weer buiten stonden snapte Otis er niets van: ‘waar was nou die stal?’. Noël had binnen vooral gebiologeerd naar Jozef en Maria gekeken die wat houterig bewogen boven de lege kribbe. Hij vond de os megagroot en levensecht. Er lag ook een poes voor, die was ook niet van echt te onderscheiden, maar alleen de mensen bewogen. Onder koorgezang met het kerstliedje ‘The first Noël’, dat uit de boxen van de Sint Jan kwam, verlieten we de kerk. ‘Ze zingen jouw naam!’, zei ik, maar dat maakte geen indruk.

Op de parade stond een grote kerstboom en hoewel Joris met z’n boom er niet was dit jaar, hadden mensen er toch maar kaartjes en ballen met overledenen in gehangen. Je weet maar nooit. De schaatsbaan was ronduit nat en er stond een tube baan, waarin je in een band van een helling kon glijden. Alles kostte geld. De draaimolen, de achterste attractie was zelfs 2 euro 50 per kind. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen. Otis was bovendien al zowat in de paarse bus gestapt. Noël klom op een fiets; iets wat hij thuis ook gratis kan doen.

We liepen terug naar de in-/uitgang van het winterfeest, waar op het podium inmiddels iets stond te gebeuren. Er klonk muziek en een jongen liet tegen betaling twee negerzoenen in zijn gezicht gooien. Het geld ging naar Serious Request. Noël en Otis keken er naar, maar ze snapten de lol er niet van. Misschien vonden ze het zelfs zonde van het eten. Luna was inmiddels wakker geworden van de harde wind die vooral op de Parade voelbaar bleek. Terwijl Noël nog rondkeek of hij ergens eten kon ritselen, trok ik ze mee naar de volgende bestemming: het overdekte winkelpleintje even verderop. Er staat een kleine glijbaan met een tunnel. Succes gegarandeerd.

Ik hoopte dat Luna daar nog wel even rustig verder kon slapen, maar er bleek een glitterauto (met donkerblauw nummerbord) midden op het plein te staan. Er kwam keiharde muziek vanaf. Nu ik dit typ vraag ik me af hoe die auto daar kwam, want het plein ligt in een soort gigantische zitkuil onder de winkels. In de auto stond een DJ uit het dakraam te draaien aan knopjes. Na een nummer wat dit jaar in de hitlijsten heeft gestaan – vermoed ik althans – volgden enkele kersthits. Onder andere ‘All i want for christmas is you’ kwam voorbij. Er stonden ook twee statafels met koffie en een gigantische opblaas-Sara bij. Er was iemand, zo te zien van de Albert Heijn, 50 geworden. Luna werd ondanks het lawaai niet wakker en Noël en Otis – met de aandachtsspanne van een kip – hielden het verrassend lang vol.

Via de H&M, waar we een kerst trui en -shirt, kochten, liepen we naar de bibliotheek. Op de markt was Luna opnieuw door de wind wakker geworden. In de bibliotheek was het windstil en aan de warme kant, maar het was al te laat: ze was wakker. Noël installeerde zich voor een televisie waar je eigenlijk een koptelefoon bij moet vragen, maar die je alleen mee krijgt met een biebpasje. Zonder geluid bleek de televisie ook interessant. Otis had boven nog voor ik mijn jas had uitgedaan een straat gemaakt. Auto’s waren er echter niet, dus hij stond een beetje beteuterd bij zijn straat. Ja en wat nu? Luna had ik inmiddels uit de draagdoek gehaald en werd nu aan alle kanten bewonderd. ‘Kijk een baby’, zei een moeder enthousiast naar een meisje van een jaar of twee. Ik zat wel goed in mijn paarse stoel, maar toen ik heel even opstond om bij Otis te kijken was ik direct mijn zitplaats kwijt.

Luna begon steeds onrustiger in mijn armen te bungelen en te happen. ‘Ze heeft dorst zeker’, zei dezelfde moeder. Ja ja, wrijf het er maar in. In een vloeiende beweging kreeg ik haar weer terug in de draagzak geslingerd. In een keer goed. Ik appte Marjolein dat ze waarschijnlijk honger had. Otis, Luna en ik gingen met de lift. Noël was met de trap. We kwamen precies tegelijk beneden aan. Nou dat was toch leuk zo met z’n drietjes in de stad? Toen ik het zei besefte ik dat ik me verteld had.