Noël was vanochtend Jozef tijdens het kerstspel in de klas. Zijn oude vriendin was Maria. Elk jaar geven de kinderen van de kleuterklas op de laatste dag voor de kerstvakantie een voorstelling aan de ouders. Het gaat, hoe kan het ook anders, over de geboorte van Jezus. Vorig jaar was Noël een ezel, hoewel ik had onthouden dat hij toen schaap was. De ezel had geen tekst, maar ook Jozef bleek verrassend weinig te zeggen. Vorig jaar moesten de kinderen voor mijn gevoel sowieso meer zelf praten; dit jaar was het vooral de juf die de teksten voorlas van een papiertje.
Jozef mocht een mooi bruin pak met mantel aan en had een grote wandelstok. Hij ging met Maria de herbergen af en belandde uiteindelijk in een stal (enfin je kent het verhaal). Eenmaal in de stal moest Jozef vooral stil zitten. Stil zitten bleek niet Jozef z’n sterkste kant. Tot overmaat van ramp was hij ook nog zijn stok kwijt geraakt. Terwijl Maria het baby’tje in ontvangst nam en hem liet vallen (de hele klas lag daarop in een deuk, stiefvader Jozef voorop) was Jozef onder en achter het decor aan het zoeken naar zijn stok. Die bleek inmiddels in het bezit van één van de herders die kado’s kwam brengen voor het pasgeboren kind.
Daarna had Jozef ook nog commentaar op de ster die naar zijn mening te laag aan de hemel hing. Typisch Jozef om daar een van de engelen luid verstaanbaar op aan te spreken. Het kerstspel was ondertussen nog in volle gang; de herders waren aan het slapen met de schapen of zo. Een andere engel bleef maar vragen of haar vader ook kwam kijken. Juf zei eerst nog dat hij zo wel zou komen, maar dat bleek ijdele hoop toen na een buiging en een flink applaus de voorstelling afgelopen was. De kinderen keken trots en tevreden de klas rond. Jozef en de anderen mochten nog even gaan zitten voor de foto. Net als tweeduizend jaar geleden.
Opmerkingen