De neef van mijn opa

Ik had mijn koptelefoon op om tijdens het koken naar Serious Request te kunnen luisteren. DJ Frank van der Lende had een melig gesprek met een meisje van 10 jaar, Stefano Keizers las met zijn monotone stem het weer voor, je kent het wel. Om zes uur begon het nieuws. Terwijl ik het vlees nog een keer omdraaide en met jus overgoot hoorde ik het: Op 90-jarige leeftijd is schaatslegende Reinier Paping overleden. Ik hoor mezelf keihard ‘niet!’ door de kamer schreeuwen. Niet in de laatste plaats door een eerder sterfgeval in de wat meer directe familie afgelopen weekend. Ik zet een paar stappen richting de kamer en vertel aan Marjolein het nieuws over Reinier. Ondertussen had ik ook al een pop-upje. Mijn achternaamgenoot kreeg nog een laatste keer de volle aandacht, zoals dat bij helden uit het verleden gaat: een paar nieuwsberichten, een popup, een item in het sportjournaal en als het meezit nog een herhaling van een documentaire en daarna ben je weg. Of je wordt - zo zal het bij Reinig ook wel gaan - als het hard gaat vriezen, weer eens uit het archief gehaald. Reinier Paping was de neef van mijn opa, zo heb ik al jong moeten leren. Dat zat zo: als ik vroeger mezelf moest voorstellen aan een volwassene, was altijd de eerste vraag: ben je familie van Reinier. De eerste keren kijk je zo iemand raar aan. Waarschijnlijk heb ik bij een van de volgende keren aan mijn vader gevraagd wie Reinier Paping is, zodat ik het de volgende keer goed kon vertellen. Naarmate ik ouder werd, zag ik natuurlijk wel eens wat over Reinier op tv: samenvattingen van de Elfstedentocht van 1963, interviews. Als mensen vroegen of ik familie was, werd het antwoord daarna enthousiast: ja natuurlijk, de neef van mijn opa! Uiteindelijk heb ik Reinier en z’n vrouw bij de heropening van Hotel Paping na een verbouwing rond 2004 één keer mogen ontmoeten. Het viel me op hoe klein hij was en hij was - om maar een cliché te noemen - zo gewoon gebleven. Hij mocht een schilderij onthullen in de nieuwe aanbouw van het restaurant. Een paar jaar later kwam ik weer in het restaurant en zag ik dat het schilderij weg was.